Bukittingi - Jakarta; records worden gebroken.

Vrienden!

Martine en Femke zijn inmiddels alweer een week verder en zitten dan nu op Java. Na de lange, nachtelijke busreis hebben we Buckittingi met name mogen aanschouwen in de regen waardoor we bijna werden gedwongen weer eens een markt op te gaan. Gelukkig had deze veel te bieden waaronder weer de originele stallen vol slippers en dierenlijken. Even de toeristentrekkers bekeken, een canyon en klokkentoren waarna we richting Padang togen.

Daar kwamen we vorige week zondag aan en daar was het weer heerlijk warm waardoor we onze zweetmaskers weer uit de tas konden halen. Wederom een prima hotel; beschimmelde deuren, een ventilator uit het jaar nul en een matras vol planken, zo voelde het. Maar niet getreurd, het kon erger, de dag ervoor had martine lekker liggen slapen in een bed vol stucwerk wat van de muur bladderde, kreeg ik bijna een deel van het plafond op mijn hoofd en werd er her en der ook weer een ongenode gast, meneer kakkerlak gesignaleerd. Padang is een grote stad maar had niet echt te veel te bieden, dit mede door de sterke aardbeving van afgelopen oktober. Veel hotels aan de kust zijn daar door getroffen en dat was goed te zien. Overal puin, half ingestorte gebouwen en reddingsteams aan het werk.

Na al dat geslenter over markten in steden en zweetmaskers konden we wel een strand en zeewindje gebruiken en dus togen wij naar Bungus beach. Het fijne hier is dat je niet op een bus hoeft te wachten maar gewoon in rondrijdende busjes stapt die elke seconde langs komen. Wel is het soms vervelend dat die busjes vol moeten zitten. Zo hebben we richting strand het record gebroken en zaten we met maar liefst 24 mensen in een busje voor zo n 10 personen. Het strand was mooi als je de zee op keek maar richting land was het een grote puinhoop, overal afval, viezigheid, dode dieren.. Maar goed, we hebben ons prima vermaakt en de terugweg kregen we een lift van twee australische jongens waardoor we iets ruimer zaten. Ook weer een record.

In Padang besloten we te vliegen naar Jakarta aangezien we anders weer drie of vier keer met de nachtbus zouden moeten en met name dat is niet mijn sterkste onderdeel in de reiswereld. De vorige duurde vijftien uur en bracht ons door de jungle over de zogenaamde Sumatran highway. Ja ja.. highway. Zogezegd zogedaan en dus vlogen we woensdag met Lion Air naar Jakarta, wederom spannend. We hadden sommige slechte recensies gelezen en hoopten op normale stoelen en tenminste een dak op het vliegtug. Prima toestel met een mooi uitzicht over de eilandjes en ja, een dak.

In Jakarta werden we natuurlijk meteen vriendelijk verwelkomd door de alleraardigste taxichauffeurs, motorbike-ers en ander gespuis. Met de tuktuk en vier rimpels en aanslag van de uitlaatgassen later aangekomen bij het hotel en maar weer eens rijst gegeten. De wereldberoemde Rocky Montana ontmoet; een of andere pannekoek die reisleider is (tuurlijk) en slechts vrienden met ons wilde zijn, alhoewel hij een erg sterke connectie voelde met Martine als ze elkaar aankeken en dat was wel erg bijzonder. Martine voelde niets. Desbetreffende jongeman hebben we de hele avond goed weten te ontwijken waarna we de volgende dag met de trein naar Banten gingen.

Zo. En dat was me wat. Een ware belevenis. Vroeg naar het station bleek dat we 3,5 moesten wachten en dus togen we naar een straat-eettentje (warung) om wat te drinken en te kaarten. Natuurlijk trekt dit alles weer veel bekijks, zat de tent binnen no-time vol en werden wij weer van alle kanten geobserveerd, werden telefoons met camera's er weer bijgehaald en vrienden opgetrommeld. Op het station werd het zowaar nog mooier. Al zittend op onze tassen vanwege de waarschuwing voor zakkenrollers stond er om ons heen een hele kring mensen die alleen maar groter en groter werd. Iemand vroeg iets waarop wij antwoorden waarop dat weer de groep inging en men onderling al wijzend en hard lachend ons aankeek. Het zal wel. Blijkbaar waren we zo bijzonder dat we door een politieagent werden ge-escorteerd die overigens eerst nog even vroeg wat voor sport wij deden vanwege onze stevige benen. En bedankt. Symphatiek.

In de trein was het natuurlijk niet anders,bomvol, gepropt, geplak tegen de leren bekleding. Mensen die van alles verkopen en over alles en iedereen heen kruipen en dan ineens zien ze ons en is het hek weer van de dam. Laat ons nou eens met ru-uuuust.. In Bantentown aangekomen en begeleid door een jongen naar een hotel, leuk stadje met een marktje, leuke winkeltjes en een moskee. We kwamen hier om naar Pulau Dua te gaan, een klein eilandje waar alle vogels van indonesie zitten. Dus wij weer in een opelet (zo' n busje) naar een aangrenzend dorpje vanwaar we via pieren het eiland op konden. We zeiden dit tegen de chauff en ja hoor, die bracht ons erheen. Vijf minuten later stonden we bij een busterminal en niet in een schattig vissersdorpje. Ehm... Niemand sprak engels en iedereen stormde weer op ons af..argh.. Gelukkig was er een redder die wel Engels sprak en zei dat we in Cilegon zaten en niet in Banten. Onze klompen braken in duizend stukjes. Met open mond en volverbazing stonden we waar we dachten niet te staan. Even bijkomen. Vandaar dat die 16e-eeuwse moskee er wel erg modern uitzag en we de Chinese tempel niet konden vinden. En vandaar dat we met name hier achtervolgd en aangestaard werden. We hadden te maken met mensen die echt nooit een toerist zien, het hele dorp staat niet eens vermeld in de Lonely planet. Wij waren UFOs (unknown foreign objects) Wederom een record.

De domper van het niet zien van het eiland moesten we zien te overwinnen en dit deden we door lekker naar het winkelcentrum te gaan en lelijke kleding uit te lachen, mooie te passen en te kopen en rond te lopen. Martine nam nog een bezoek bij de kapper om haar pony te laten bijknippen wat alweer voor commotie zorgde. Natuurlijk wilden we met het personeel op de foto, dat deden we een dag eerder al bij het restaurant. Savonds naar de disco waar we wederom erg opvielen en de manager er onmiddelijk voor zorgde dat we twee barkrukken kregen aan de bar. Drankjes werden aan alle kanten aangeboden maar we zaten nog vol van de fruitshakes en kregen dus maar water. Zaten we dan; in een disco met een flesje water met een rietje. Martine met de gastvrouw te kletsen, ik moest het doen met een man die uitvoerig vertelde over de logistieke wereld en de staalindustrie in Indonesie. Erg boeiend. Zo was ook de muziek. en dus hielden we het maar weer voor gezien..Ik zeg; record..

Na Cilegon togen we met de taxi, lekker luxe, comfortabel en goedkoop, naar Carita wat een leuk laidback dorpje aan het strand zou moeten zijn. Het waren een paar hotels aan de kust met met name indonesische toeristen, wat wel weer grappig was. Een dagje strand waarin je met name bezig bent de massagevrouwen van je af te slaan, was niet verkeerd en het biertje later op de avond met het kaarstpel was ook weer ouderwets gezellig. En toen regende het de volgende dag weer. Dan zit je niet goed aan het strand. Terug naar jakarta.

Pfoe. Met de bus, die er van buiten al niet best uitzag, maar binnen niet beter leek. Wij werden als toeristen maar weer lekker opgelicht door 200.000 (16 e) te moeten betalen wat een belachelijke prijs is aangezien locals 20.000 (1,60 e) betalen. Mooi niet dus, we reden al een tijd maar weigerden te betalen en werden aangestaard door een aantal vervelende pestventjes. NIemand sprak engels totdat er een man opstond en zei dat we 25.000 per persoon moesten betalen en aangezien we vier stoelen bezet hielden (onze backpacks) moesten we 100.000 betalen. Ja daaag. Dus zo zaten wij vijf uur met twee backpacks op schoot en twee rugzakken lekker tegen elkaar aan geplakt met onze benen in de nek richting Jakarta. Buiten begon het keihard te regenen en onze bus veranderde in een cabrio. Ook binnen goot het en kletsnat kwamen we aan in de stad. Terug naar ons hostel en eten.

Gisteravond leuke mensen ontmoet, een meisje die wacht op haar visum om te trouwen met haar zwitserse verloofde na net te zijn gescheiden van haar belgische en de hele tijd Allez roept, een surfende Indonesische jongen en zijn nieuwe couchsurfvriend uit Argentinie. Na al die avonden in een suf hotel omdat er verder niet veel te doen was en we verlangden naar danspartijen in de Amsterdamse melkweg namen we het er gister van en lagen we voor het eerst laat in bed.

Vanmiddag nemen ze ons mee richting de stad om het een en ander te laten zien en vanavond is het plan met zijn vieren te gaan bowlen. Want dat is hartstikke gaaf.

oh ja, de gekste vraag die ons gesteld is wil ik natuurlijk niemand onthouden ;

are you brothers? ..... geen commentaar.

Xfemke en Martine

Berastagi - Lake Toba

Horas!

Zo, we zijn alweer een week verder en hebben inmiddels alweer een behoorlijk stuk van Sumatra afgelegd. Aangekomen in Berastagi vonden we een leuk geusthouse en hebben we veel rondgelopen door het stadje waar het hoogtepunt - jawel- een koolmonument is. Dat zegt wel iets. Een beetje over de markt bonven op Gundaling Hill gezeten en uitgeken over de vallei met haar vulkanen. Uiteindelijk ervoor gekozen om deze vulkaan niet te gaan beklimmen aangezien het elke dag hard regende en de paden daardoor erg glad en glibberig werden.

Maandag dus weer de bus in op weg naar Lake Toba. We kozen een keer voor de luxe variant en namen de toeristenbus (wat alsnog een minibusje was) en deelden deze met twee andere meisjes uit Nederland. De tandenloze chauffeur was in euforische stemming want hij had net op dat moment zijn eerste kind gekregen. Maar ja, de plicht roept; toeristen rondrijden. We kregen een tour door het gebied rondom Berastagi (Karo Highlands) waar we twee Karo villages hebben bezocht. In een van de dorpjes werd net een begrafenis gehouden omdat de priester op 104-jarige leeftijd was overleden. We bezochten authentieke huizen en kregen uitleg over de cultuur. Doorgereden naar een waterval wat volgens de mensen hier de langste ter wereld is, maar daar geloven wij niks van. Wel een mooi uitzicht over deze Sipiso-piso waterval en maar weer even de benen getraind met een flinke klim.

En weer door.. Uiteindelijk werden we afgezet in de haven van Parapat waar we de ferry namen namen naar Samosir eiland. Maar niet voordat we alweer achtendertig keer waren aangesproken over waar, hoe, waarom. We kwamen onze grote vriend Marinus tegen, een man van 70 uit amsterdam die we in Medan hadden ontmoet, en hij raadde ons Bagus Bay aan. We maakten maar meteen kennis met een paar jongens die daar 'werkten' en gingen met hen mee. Voor een luttele 30.000 rupiah (2,40) per nacht hadden we een fijne kamer aan het meer met een leuk restaurant, tuin met palmbomen, hangmatten en badmintonnetten.

Eigenlijk hebben we op het eiland niet heel veel gedaan maar gewoon even lekker bijgekomen van de stad en de viezigheid aldaar. Hier was het rustig waardoor we niet honderd keer met iemand op de foto hoefden maar 10 keer. Per dag. Dat scheelt. We zaten in het kleine plaatsje Tuktuk waar teveel accomodatie is en te weinig toeristen waardoor het een soort spookstadje is. Gelukkig werkten er bij onze accomodatie veel leuke mensen waar we veel contact mee hadden. Zo leerden we nieuwe kaartspellen, gingen we kijken naar optreden van de nieuwste band van Lake Toba, badmintonden we er op los, dronken we fruitshakes en Bintang biertjes en konden we een lift krijgen achter op de scooter. Fijn dus.

Ook Fernando, die stoere, woont hier waar we mee afspraken. Hij woont samen met zijn zus, haar man en hun kind. Dit gaf ons natuurlijk een leuke gelegenheid even een kijkje te nemen bij hen thuis en in het leven van de Batak mensen. We werden uitgenodigd om mee te lunchen. gelukkig scheelde het dat we net hadden ontbeten en we niet al te veel hoefden eten want een warme maaltijd om twaalf uur en dan ook nog eens bestaande uit gefrituurde vis klonk niet echt heel aantrekkelijk. Maar natuurlijk zijn wij de slechtsten niet en namen we een lekker bolletje rijst met groenten. Grappig om te zien dat daar meteen een cultuurverschil aan bod kwam. Wij aten netjes hapje voor hapje met de lepel, zij schrokten het met de hand naar binnen. Inclusief vissenogen. lekker.

Fernando en zijn zwager namen ons mee op de motorbike naar Amberita, een klein dorpje waar veel kannibalen leefden. We kregen uitleg van de zwager die natuurlijk ook tourguide was geweest. Fernando begon helaas vrij snel over geld en wilde van ons een belachelijk hoog bedrag hebben voor het rondrijden en de verdiensten van zijn zwager. Erg lastig voor ons, wij zouden dit nooit vragen van vrienden maar in de Indonesische cultuur is het normaal dat je iets geeft. In dit geval was het echter zo veel dat het niet meer op een vriendendienst leek maar een soort 'verdienen aan'. Martine zag groen en dus besloten we hen maar een deeltje van het bedrag te geven en terug te lopen. Die zien we nooit meer terug.

Afgekoeld bij het meer en in de brandende zon maar met mooie uitzichten teruggelopen. Wat natuurlijk weer schitterende fotoseries opleverde. S'avonds maar weer eens lekker ergens gegeten en weer naar de coverband gekeken. Na vier dagen relaxen, kaarten, zwemmen en wandelingen was het weer tijd voor verandering en dus namen we gister de nachtbus naar Bukkitingi. En daar zitten we nu, na eennacht vol slingerende bochten en jungle van maar liefst vijftien uur. Vandaag een beetje versuft van het slechte slapen rondgelopen en weer allerhande heerlijkheden op de markt geroken en bekeken. Ik noem, dode kippen, halve koeien, levende kippen, fruit, longen van iets van een dier en ga zo maar door.

Het regende de hele dag pijpestelen en dus hebben we niet veel gedaan maar nu blijkt dat er ook niet heel veel is te doen. Dus morgen pakken we, na de highlights van Bukkitingi te hebben gezien, de bus om verder te gaan naar Padang. Zodat Martine eindelijk weer een winkelcentrum in kan en we weer normaal naar de wc kunnen. Stiekem, bij Mc Donalds.

Xfemke En Martine!

Bukit Lawang

hela!

Wat krijgen we nou.. twee verhalen! Afgelopen donderdagochtend lekker vroeg uit de veren om met onze nieuwste vriend Udin naar Bukit Lawang te reizen. Dit was heel fijn aangezien hij daar vandaan komt en dus precies wist hoe we daar moesten komen. De lonely planet beschrijft namelijk een Bus termina terwijl dit in werkelijkheid een straatje vol afval vage busjes is..

Allereerst de becak ingestapt (een brommer met zijkarretje) met onze backpacks en Udin. De bestuurder had echter staar of een andere vage oogaandoening want hij schatte een opening tussen brommers en een busje iets te krap in waardoor we daar voor het stoplicht tegen het busje aanreden. Resultaat; het voorwiel van de brommer helemaal krom en femke werd gelanceerd en belandde naast het karretje op straat. Lekkere schaafwond dus. Een ander becak gepakt en snel naar de terminal waar we in een oud busje stapten dat voller raakte naarmate we dichter bij Bukit Lawang kwamen. Gelukkig stond er een fikse file, zaten wij achterin lekker weg te zweten en stond er stilstaand geen windje. De chauffeur bedacht dat een detour wel een erg goed idee was en zo kregen onze billen een fikse massage. Hobbelend over onverharde wegen door palmolieplantages hadden we toch maar mooi die file weten te omzeilen. Aangekomen in Bukit Lawang moesten we meteen een flinke hangbrug over op weg naar ons geusthouse. Maar dan had je ook wat! Fijn ons eigen grote kamer met veranda aan de rivier.

Meteen het schattige dorpje verkend vol bamboehuisjes en bananenbomen. Ook hier werden we door iedereen weer hartelijk begroet en aangsproken. 'You are the two duc\tch girls go trekking with Udin'. Ook hier waren we celbrities. Mooie wandeling gemaakt door het dorpje, over hangbruggen en fruitshakes drinkend aan de rand van de rivier. Deze rivier is De bezigheid in Bukit Lawang. Er word in gewassen, tanden gepoetst, gezwommen.. Fascinerend om te zien.

Vrijdag weer lekker vroeg op, we werden om acht uur opgewacht door Udin voor onze jungle trek. We vetrokken door de jungle samen met hem en zijn broertje Jan en liepen als eerste door rubberplantages. Nog geen twee minuten in de jungle of onze zweetsnorren hadden plaatsgemaakt voor zweetmaskers. Hallelujah wat was het heet. Stijl omhoog over takken, onder lianen door, door beekjes en langs palmbomen. Steeds moesten wij even wachten terwijl Udin en Jan op zoek gingen naar de Orang Oetan. Voor ons een welkome gelegenheid om uit te rusten en water te drinken. Al na twee uur hoorden we dat er twee Orangs met baby's dichtbij zaten. Spannend!! Weer liepen we stijl omhoog en stijl naar beneden, dit allemaal om de Orangs te volgen. Eerste zagen we nog een Thomas Leaf monkey die lekker zat te relaxen in een boom. Een aardiger exemplaar dan zijn vrienden in Thailand vorig jaar. We liepen door en na vijf minuten was het zover; we stonden oog in oog met de Orang! Wauw! Ze hingen met hun oranje haren lekker te slingeren in de bomen. Ondertussen werden ze gefilmd door een cameraplooeg voor een documentaire.

We liepen verder en daar was ineens de moeder met een baby! Hartstikke schattig, zaten ze daar een beetje te relaxen in de bomen. Beetje slingeren, beetje vlooien, beetje kijken. Onze guides voerden ze wat bananen zodat ze nog dichterbij kwamen, tot zo'n meter of zeven van ons vandaan. Wat gaaf! Later kwamen we er nog eentje tegen maar dit was een agressiever exemplaar die ons zou volgen als we niks zouden geven. Snel wat bananen en mandarijnen die kant op dus.

Verder gelopen en toen kon de afdaling beginnen. Nou dat hebben we geweten. Was dit een pad? Klimmend en klouterend, glijdend en bevend van de trillende spieren togen we naar beneden waar we aankwamen bij de rivier. We namen het kabelbaantje over de rivier naar de overkant en kregen daar onze lunch uit een bananenblad. Maar niet voordat we een frisse duik hadden genomen in de rivier want alles leuk en aardig maar al het vocht was uit ons lichaam gelopen.

Terug in het dorpje puffend lekker koud gedoucht en een biertje gedronken op onze veranda. S'avonds weer de brug over naar de andere kant van de rivier om te gaan eten. Fijn in een heel leuk restaurantje bij de rivier. Hier hebben we nog 2,5 uur vastgezeten vanwege een nogal heftige tropische regen- en onweersbui. De stroom viel een keer of drie uit waardoor we met kaarsjes toch nog iets zouden zien. We zaten natuurlijk in een soort vallei waardoor het lang bleef hangen maar dat het ook zo hard knalde hadden we even vergeten. Een paar knetterharde onweersknallen later en een goed gesprek met een jongen uit Zwitserland die ook vastzat waagden we het erop. Met bonkend hart maar gelukkig geholpen door een vriendelijke Indonesische jongen liepen we de hangbrug over. Pff... gelukkig lagen we snel in bed. Wat eeavonturen weer, en dat allemaal op een dag.

Nu zijn we vanmiddag aangekomen in Berastigi.Ook dit was weer een avontuurlijke reis. Eerst een paar uur terug naar Medan waar we in een bus werden gestopt naar Berastagi. Het zal wel. Het busje zat al aardig vol waardoor onze tassen op het dak moesten. Na zo'n uur rijden stopten we ineens langs de weg omdat er iets van het dak viel. Zo'n witte zak, zei ik. Nee, het is een backpack. De jouw, antwoordde Martine. Lekker dan; lag mijn arme tas aan de rand van de snelweg... Gelukkig dat iemand het zag anders moest ik ineens een geheel nieuwe Indische garderobe aanschaffen.

Overmorgen gaan we de vulkaan beklimmen. We gunnen onze zeer pijnlijke spieren eerst een dagje vrij en verkennen morgen de stad..

Dus. dat gebeurt dus allemaal hier in het verre Indonesie!

liefs, Femke en Martine

zweet en avontuur!

hallo!

Nou. Het is me wat. Die gagen heir gaan voorbij maar niet zomaar. Nee, vol avontuur! Na de eerste dag op Sumatra, in Medan, na de motorbike tour van Fernando en Rolan, de zangkunsten van Ronny en gitaarkunsten van zijn vriend Boji lagen we voldaan en moe in bed.

De volgende dag met Fernando ontbeten en met hem overlegd dat het beter was als hij weer terug naar huis zou gaan waar we hem later in onze reis zouden ontmoeten. Dit aangezien hij er een beetje vanuit ging dat wij alles voor hem zouden betalen.. Lastig, hij heeft weinig geld, is een arme boer maar het is ook niet de bedoeling dat het maar normaal is dat wij rijke westerlingen alles meteen betalen. Gelukkig werd dit goed opgelost waarna we met opgeheven en bedekt hoofd de moskee ingingen.

Hier werden we rondgeleid door een kandidaat van Indonesian Idol die naast zanger ook fotograaf, leraar, tourgudie en wat al niet meer was. Het kan allemaal. Na de rondleiding waarin Martine fantastisch model heeft gestaan voor de fotografiekunsten van deze man. Snel hierna de verkoeling gezocht in het winkelcentrum boordevol fantastische spullen. Hier ontmoeten we Udin, een man die tourguide was in Bukit Lawang waar we de volgende dag naar toe wilden om onze voorouder, de Orang Oetan te ontmoeten. Tijdens wandelingen door de stad word je constant aangesproken door mensen die zogenaamd guides zijn en hiervoor overal ook voor gewaarschuwd. Wie vertrouw je wel, wie niet. Udin had een boek bij zich vol foto's en aanbevelingen onder andere van Nederlandse toeristen, vertelde uitvoerig over zijn gezin en had professionele visitekaartjes. Bovendien had hij ons al gezien op het vliegveld, een dag daarvoor. We overlegden even en besloten met hem in zee te gaan.

Ondertussen was de dag zeker nog niet ten einde en scheen de zon hard op onze Hollandse bolletjes, dronken we liters waren en waren de zweetsnorren nog steeds alom vertegenwoordigd. Daarnaast moeten we constant lachen, met iedereen praten en op de foto. Niet zij zijn bijzonder, nee wij. Althans, dat vinden zij. Niet dat wij onszelf ineens fantastisch vinden. Het is een raar idee. Mensen komen op je af en vragen of je een foto van ze wil maken, zodra je hieraan begint heb je binnen vijf minuten de hele straat op de foto. Mensen vragen allemaal waar je vandaan komt, hoe het gaat en lachen vriendelijk..

Na een indrukwekkende wandeling door een sloppenwijk waar iedereen nog vriendelijker was en iedereen maar al te graag op de foto wilde waren onze hoofden vol van de indrukken en was het tijd voor een glas cola in onze favoriete bar Corner cafe Raya. Ook daar konden we niet ontsnappen aan de lokale bevolking. Als bijen kwamen ze op ons af en stonden allemaal om ons heen te kijken en te giechelen. Weer lekker gegeten voor een habbekrats, nog een ommetje gemaakt en een biertje gedronken met een nederlander. Deze had geen goed woord over voor onze samenleving en volgens hem moesten alle Marokkanen het land uit. Had ik al verteld dat hijzelf criminel was, in de gevangenis had gezeten en hier bij de Chinese maffia zat. Jaja. Dat soort types dus. Helaas kwamen we niet snel van hem af maar toen zijn (zeer verboden marihuana) werd afgeleverd vertrok hij richting hotel. Zo ook wij..

Xfemke en Martine

plakken en zweten deel 1

hallo!

Nou, daar ging ze dan.. Zaterdagmiddag half drie steeg ik in een enorme Airbus op richting Bangkok. Na een heel klein beetje slaap, veel geneuzel van de mevrouw naast mij maar verder een prima vlucht kwam ik om iets over zeven lokale tijd aan in broeiierig Bangkok. Ik herinner mij dat ik in het vliegtuig het koud had en nog dacht 'straks is het lekker warm'. Daar kwam ik snel van terug.. De bekende bus gepakt en toen ik uitstapte op druk Khao San road in het centrum van Bangkok kwam Martine er meteen aanlopen. Wat grappig. Hilarisch bijna.

Ik was toch aardig moe van de overgeslagen nacht maar kon de dag natuurlijk niet beginnen zonder dat fijne ontbijt van de Gecko Bar! Yes, daar zaten we weer. Eggs on toast, kapoenka! Niet erg veel gedaan wat eigenlijk heel fijn was aangezien we zo een beetje konden bijkomen. Zowel Martine als ik hebben de highlights al gezien, dus voor ons niet weer die tempels. S'avonds natuurlijk meteen weer flink genieten van het heerlijke eten, de tuktuks, de fruitshakes, de markten en de mensen. En natuurlijk de Leo en Chang biertjes..

Lekker geslapen onder het genot van de op volle toeren draaiende ventilator, weer dat fijne ontbijt en daarna besloten naar chinatown te gaan. Met name om in de tuktuk te zitten die wat verfrissing met zich mee bracht. Eenheerlijke lauwwarm briesje. In chinatown wederom de bizarre markten afgestruind en meteen maar onze eerder geleerde afdingtechnieken tentoon te spreiden. Met succes. Na twee dagen noodels en rijst gister lekker Indiaas gegeten in een voor Thaise begrippen best luxe restaurantje wat ook voor ons een rib uit onze backpacklijf was. Weer twee euro per persoon lichter.

Vannacht om drie uur opgestaan om met de busnaar het vliegveld te gaan. Natuurlijk was er met ons busticket iets mis waarna er druk gebeld werd en we uiteindelijk wel mee mochten. De chaufeur had bedacht dat hij dit tijdsverschil moest goedmaken door iets te hard over alle hobbels en drempels te rijden waardoor wij zowat gelanceerd werden. Zaten we ook nog eens achterin.. Inchecken richting Kuala Lumpur waar we in het vliegtuig hadden gefikst dat we toch nog naast elkaar zaten, wel zo gezellig. Muziekje op en gaan. Wat een mooi land zeg; Maleisie. Ik heb er twee uur mogen vertoeven en dat op het vliegveld. Weer twee stempels rijker en door naar Medan, Indonesie. Tussen al die kleine mensjes voelde ik me toch ietwat een reus, ook nog een blonde...

Aangekomen in Medan een visum geregeld wat toch een piepklein beetje spannend was, stel je voor dat ze mij niet vertrouwen en dan hop terug naar Thailand. Maar gelukkig zat het snel in mijn paspoort en konden we door. De immigratiemeneer vroeg of ik Kwekkerneek kende. Ehm... huh? Oh.. Kwakernaak! and your name is Femkiiieeee? yes, that's me!

We werden buiten opgewacht door Fernando en Rolan, een oude bekende van Martine. Supergrappig. De locals keken hun ogen uit en hadden geen idee hoe twee van die Aliens in godsnaam eenn local konden kennen. Zo werden wij ineens een attractie. Met de taxi naar de stad (terwijl het vliegveld echt midden in de stad lag, zeg maar in het vondelpark). Wat gedronken en op zoek naar een hotel.. UIteindelijk na een wandeling met zweetsnorren als resultaat, hallelujah wat is het hier heet, smoggy, broeierig en wat al niet meer. Oh ja, liep ik ook nog over een platgereden en uitgedroogde rat. Lekker.

Fijn hotel naast de Moskee onder de vliegroute naar het vliegveld. Maar een fijn matras. Had Martine nou een paar mieren op haar bed?? Nou goed, het had veel erger gekund voor 3,95 per kamer per nacht. Het is harstikke luxe. Weer een uitstekend noodlesoepie gegeten samen met Fernando en Rolan (die geen engels spreekt en als ie het probeert nerveus word.. ach gosh..) Gelukkig gaat ons Indonesisch wel de goede kant op.

Nu, na ee paar uurtje slaap en een koude douche in de kleinste badkamer ooit (staan doe je zowat in de emmer met water voor de wc, de deur kan niet echt dicht en eigenlijk sta je gewoon in de wc. ik zal er niet omheen draaien) staan we klaar om weer af te spreken met onze nieuwste vrienden en met hen een motorbike ritje (jaaa-aaaa, met helm) te maken door de stad..

zucht. die zweetsnor komt weer opzetten. Dat typen op zo'n toetsenbord gaat niet van een leien dakje. wat een zwaar leven. zucht.

X Femke & Martine

Femke naar Indonesie!

hallo!

ja ja, het is weer zover,femke hoebe vliegt weer uit! Deze keer naarBangkok om vervolgensmaandag door te vliegennaar Indonesie!

Mijn lieve vriendinetjeMartine is reeds in Bangkok en zal mij morgenochtend ophalen vande bushalte waarna meteen van de ontbijtkookkunsten van onze geliefde kokkin zullen genieten. We zittenweer in hetzelfde guesthouse als vorig jaar en zullendus weer een feest der herkenning meemaken!

Ik vlieg straks om 14.25 met China Airlinesrechtstreeks naarBangkok alwaar ik om 07.10 morgenochtend aankom. Voor jullie is het dan rond een uur snachts aangezien het tijdsverschil met Bangkok6 uur..

Oh ja, 16 april ben ik weer terug.. ladida!

Daaaag, tot het volgende bericht vanuit warm en zweterig Thailand!

Xfemke

laatste dag in Bangkok!

ja hallo!

het is zover, vandaag de laatste dag in Thailand, laatste dag van mijn trip en dus tijd om naar huis te gaan.. Een erg raar idee om morgen weer op Nederlandse bodem te staan..Nu dan snel nog even genieten van Bangkok, de chaos, de marktjes, fruitshakes en Martine..

Voor iedereen die het leuk zou vinden mij daar morgen te zien is natuurlijk welkom op schiphol.. :)

Ik kom aan om 10.50 vanuit London (BD103)..

Tot snel allemaal!

xFemke

Avonturen in Thailand..

ja hallo!

Na de enorme fijne en relaxte paar dagen in Pai, in het noorden van Thialand ging ik vorige week dinsdag weer terug naar Chiang Mai. Daniela was de zondag ervoor al terug naar bangkok gegaan om terug te vliegen naar Duittsland, afscheid nemen maar weer. Gelukkig was ik met mijn nieuwe Australische reisgenoot Michael en samen met hem toog ik weer naar het zuiden. Weer een dagje in Chiang Mai en de woensdag met de nachtbus terug naar Bangkok. Ik wilde namelijk graag naar Lopburi, een stadje dat bekend staat om zijn apenbevolking.

Dat heb ik geweten. Na een lange treinrit en de enige blanke te zijn in de gehele trein kwam ik savonds aan in Lopburi. Ik zag meteen een heel leuk guesthouse waar ik incheckte en even een snel rondje maakte over de markt. De volgende dag ging ik op zoek naar de apenkolonie. Geen enkele aap te bekennen, waar ik ook keek. mmh.. Ik bezocht een van de vele ruinetempels en ook daar zag ik er geen, alleen een paar duiven.. Totdat ik in de lonely planet las dat de apenkolonie bij een bepaalde tempel zat. En ja hoor.. zwart zag het.. In de electriciteitskabels, op de huizen, verkeersborden.. overal.. Ik toog naar de tempel en maakte wat foto's, nadat mijn flesje drinken eerst al was gestolen door zo'n brutale aap.

Vijf tellen later en de hoek vand e tempel om werd ik besprongen door tien apen. Hartstikke schattig en leuk, en ook helemaal niet leuk. Ze van mij af schudden wilde ik niet omdat ik bang was dat ze dan agressief zouden worden. Op een gegeven moment viel er eentje naar beneden en voelde ik een beet. Godver! Dat was dus precies waar ik bang voor was en waarvoor ik mezelf honderddertien keer voor had gewaarschuwd.. Ik schoot in een schocktoestand, stress en wat dan al niet en las in mijn travelhealth gids maar weer wat ik nodig had tegen Rabies. Godsamme, vijf vaccinaties en de eerste twee binnen een dag.. Rabies in hartstikke dodelijk en moet je dus meteen bestrijden. Met het hart in mijn keel, en na het roken van minstens vijf sigaretten, toog ik naar de kliniek. De eerste vaccinatie. Ik had echter nog eentje nodig die erg zeldzaam schijnt te zijn en zag mezelf al het eerstvolgende vliegtuig naar Amsterdam nemen. Kortom totale paniek. In het ziekenhuis aangekomen hadden ze gelukkig die tweede prik en zat ook die in mijn arm.

De volgnde dag nog even met mijn reisarts in Australie geskyped en die stelde mij ontzettend gerust. Toch spookte het nog door mijn hoofd. De volgende dag vertrok ik weer naar bangkok om vabuit daar naar Trat te gaan waar ik zaterdag Martine zou ontmoeten. Ik wilde er eerder zijn om alvast de tijd te hebben een kliniek te zoeken voor de volgende vaccinatie. Martine in het Guesthouse ontmoet wat een heeeeel leuk weerzien was! Na 6 maanden iemand te zien van thuis was heel bijzonder en vetrouwd.. Helaas was ik door de stress en alle stresssigaretten een beetje koortstig (wat erger werd omdat ik dacht dat de Rabies reeds had toegeslagen).

Zondag hebben we de boot gepakt naar Ko Chang, een eilandje aan zuidoostkust van Thailand. Heerlijk relaxen in onze bamboebungalow naast het strand. Biertjes drinken op een houten terras over de zee, onder een palm liggen op het witte strand, fruitshakes drinken bij het leuke tentje, lachen op de veranda. Dinsdag hebben we een snorkeltoer geboekt waarin we vier eilanden bezochten om te gaan snorkelen. Weer fantastische mooie vissen gezien en koralen, lekker gevaren tussen de mooiste eilandjes en mooie strandjes.

We zijn nu net weer aangekomen in Trat en blijven hier vanavond omdat ik morgen, once again, weer een prik moet halen.. pff.. Dan morgen met de bus naar Bangkok en vanuit daar willen we naar Kanchanaburi, bekend om zijn bridge over de river Kwai..

Oh ja, en dan.. morgen is mijn laatste week hier.. en niet alleen hier, de laatste week van heel mijn reis.. :(

tot zover! de nightmarket roept ons!

liefs!