Horas!

Zo, we zijn alweer een week verder en hebben inmiddels alweer een behoorlijk stuk van Sumatra afgelegd. Aangekomen in Berastagi vonden we een leuk geusthouse en hebben we veel rondgelopen door het stadje waar het hoogtepunt - jawel- een koolmonument is. Dat zegt wel iets. Een beetje over de markt bonven op Gundaling Hill gezeten en uitgeken over de vallei met haar vulkanen. Uiteindelijk ervoor gekozen om deze vulkaan niet te gaan beklimmen aangezien het elke dag hard regende en de paden daardoor erg glad en glibberig werden.

Maandag dus weer de bus in op weg naar Lake Toba. We kozen een keer voor de luxe variant en namen de toeristenbus (wat alsnog een minibusje was) en deelden deze met twee andere meisjes uit Nederland. De tandenloze chauffeur was in euforische stemming want hij had net op dat moment zijn eerste kind gekregen. Maar ja, de plicht roept; toeristen rondrijden. We kregen een tour door het gebied rondom Berastagi (Karo Highlands) waar we twee Karo villages hebben bezocht. In een van de dorpjes werd net een begrafenis gehouden omdat de priester op 104-jarige leeftijd was overleden. We bezochten authentieke huizen en kregen uitleg over de cultuur. Doorgereden naar een waterval wat volgens de mensen hier de langste ter wereld is, maar daar geloven wij niks van. Wel een mooi uitzicht over deze Sipiso-piso waterval en maar weer even de benen getraind met een flinke klim.

En weer door.. Uiteindelijk werden we afgezet in de haven van Parapat waar we de ferry namen namen naar Samosir eiland. Maar niet voordat we alweer achtendertig keer waren aangesproken over waar, hoe, waarom. We kwamen onze grote vriend Marinus tegen, een man van 70 uit amsterdam die we in Medan hadden ontmoet, en hij raadde ons Bagus Bay aan. We maakten maar meteen kennis met een paar jongens die daar 'werkten' en gingen met hen mee. Voor een luttele 30.000 rupiah (2,40) per nacht hadden we een fijne kamer aan het meer met een leuk restaurant, tuin met palmbomen, hangmatten en badmintonnetten.

Eigenlijk hebben we op het eiland niet heel veel gedaan maar gewoon even lekker bijgekomen van de stad en de viezigheid aldaar. Hier was het rustig waardoor we niet honderd keer met iemand op de foto hoefden maar 10 keer. Per dag. Dat scheelt. We zaten in het kleine plaatsje Tuktuk waar teveel accomodatie is en te weinig toeristen waardoor het een soort spookstadje is. Gelukkig werkten er bij onze accomodatie veel leuke mensen waar we veel contact mee hadden. Zo leerden we nieuwe kaartspellen, gingen we kijken naar optreden van de nieuwste band van Lake Toba, badmintonden we er op los, dronken we fruitshakes en Bintang biertjes en konden we een lift krijgen achter op de scooter. Fijn dus.

Ook Fernando, die stoere, woont hier waar we mee afspraken. Hij woont samen met zijn zus, haar man en hun kind. Dit gaf ons natuurlijk een leuke gelegenheid even een kijkje te nemen bij hen thuis en in het leven van de Batak mensen. We werden uitgenodigd om mee te lunchen. gelukkig scheelde het dat we net hadden ontbeten en we niet al te veel hoefden eten want een warme maaltijd om twaalf uur en dan ook nog eens bestaande uit gefrituurde vis klonk niet echt heel aantrekkelijk. Maar natuurlijk zijn wij de slechtsten niet en namen we een lekker bolletje rijst met groenten. Grappig om te zien dat daar meteen een cultuurverschil aan bod kwam. Wij aten netjes hapje voor hapje met de lepel, zij schrokten het met de hand naar binnen. Inclusief vissenogen. lekker.

Fernando en zijn zwager namen ons mee op de motorbike naar Amberita, een klein dorpje waar veel kannibalen leefden. We kregen uitleg van de zwager die natuurlijk ook tourguide was geweest. Fernando begon helaas vrij snel over geld en wilde van ons een belachelijk hoog bedrag hebben voor het rondrijden en de verdiensten van zijn zwager. Erg lastig voor ons, wij zouden dit nooit vragen van vrienden maar in de Indonesische cultuur is het normaal dat je iets geeft. In dit geval was het echter zo veel dat het niet meer op een vriendendienst leek maar een soort 'verdienen aan'. Martine zag groen en dus besloten we hen maar een deeltje van het bedrag te geven en terug te lopen. Die zien we nooit meer terug.

Afgekoeld bij het meer en in de brandende zon maar met mooie uitzichten teruggelopen. Wat natuurlijk weer schitterende fotoseries opleverde. S'avonds maar weer eens lekker ergens gegeten en weer naar de coverband gekeken. Na vier dagen relaxen, kaarten, zwemmen en wandelingen was het weer tijd voor verandering en dus namen we gister de nachtbus naar Bukkitingi. En daar zitten we nu, na eennacht vol slingerende bochten en jungle van maar liefst vijftien uur. Vandaag een beetje versuft van het slechte slapen rondgelopen en weer allerhande heerlijkheden op de markt geroken en bekeken. Ik noem, dode kippen, halve koeien, levende kippen, fruit, longen van iets van een dier en ga zo maar door.

Het regende de hele dag pijpestelen en dus hebben we niet veel gedaan maar nu blijkt dat er ook niet heel veel is te doen. Dus morgen pakken we, na de highlights van Bukkitingi te hebben gezien, de bus om verder te gaan naar Padang. Zodat Martine eindelijk weer een winkelcentrum in kan en we weer normaal naar de wc kunnen. Stiekem, bij Mc Donalds.

Xfemke En Martine!