Zo, nu maar hopen dat het wel lukt met uploaden! Inmiddels zijn we alweer een avontuur verder maar laten we nog even bij het begin beginnen. Buenos Aires BA is een miljoenenstad met veel verschillende soorten wijken. Onze authentieke hotelletje lag in de wijk San Telmo wat de meest lokale wijk is, veel Argentijnen, traditionele huizen en barretjes en weinig toeristen. We hebben verschillende wijken bezocht, het hippe en trendy Palermo, het volkse La Boca. Veel tegenstellingen, van arm naar rijk en van groene parken tot de breedste weg ter wereld. Het is een ongelooflijke grote stad en dus legden we veel af per bus of metro. Na vier dagen zouden we vertrekken richting het zuiden; richting patagonie. We namen de nachtbus vanuit BA naar het stadje Viedma, deze rit duurde al zo'n twaalf uur maar is prima te doen. De bussen zijn echt heel goed hier, de stoelen kunnen vrijwel helemaal plat liggen en zijn daardoor beter dan vliegtuigstoelen. Filmpje erbij, soms krijg je zelfs eten en drankjes. Na twaalf uur kwamen we aan in Viedma, een middelgroot plaatsje zonder echt iets te doen. Dat bleek. Alles was uitgestorven, niets open en geen enkel mooi gebouwtje. We waren er om door te reizen naar Balneario El Condor, een kustplaatsje. De bus ging echter uren later en dus moesten we de tijd doden in een spookstadje. Lunchen moesten we ook nog en helaas waren we genoodzaakt dat bij een soort variant van MacD te doen. Daar ontmoeten we de Argentijnse zanger die ook vastzat in Viedma vanwege zijn kapotte auto. Zijn naam; Manfred Engelberger. Goede naam voor een Argentijn. Savonds aangekomen in Balneario wat ook een vreemde sfeer uitstraalde; blijkbaar verwacht je bij kustplaatsje toch een soort levendigheid, gezelligheid. Hier draaide een oude verroeste draaimolen en sprongen er drie kinderen op een luchtkussen. Ondertussen een oaar inwoners die zich waarschijnlijk ook afvroegen wat wij er deden. Uiteindelijk belandden we aan de rand van het dorpje op een camping waar ze ook kamers hadden. Wederom een interessante locatie. Grijze zandvelden, drie versleten tenten met oudere echtparen, een schurftige hond en een oude papegaai in te kleine kooi. Dit terwijl buiten de grootste kolonie van de Patagonische papegaai vrolijk kwetterden. De bomen zaten er vol mee. Op zoek baar een vrolijk en gezellig restaurantje was een kleine opgave; alles zat leeg of was dusdanig ingericht dat je er niet wilde zitten. Fel TL licht, witte plavuizen, geruite kleedjes en een grote tv met voetbal. Mooie sfeer. Gelukkig toch nog genoeg gegeten om de volgende dag een fikse wandeling over het strand richting de kliffen waar de papegaaien nestelden. Duizenden nesten en papegaaien, allen mooi gekleurd.  Later op de dag kochten we in Viedma een busticket baar onze volgende bestemming; Puerto Madryn. Maar niet voordat we in Viedma de rivier overstaken naar het kleine en charmante Carmen de Patagones. Kleine steile straatjes, mooie pleintjes, koloniale huizen en parken. Beetje rondgewandeld en net toen we ons eerste ijsje aten werden we aangesproken door een meisje die Engelse les kreeg en dat graag wilde oefenen. Na vijf minuten kletsen vroeg ze of wij van Maté hielden, het nationale drankje van Argentinië. Maté zijn een soort gedroogde blaadjes van een plant, bet als thee. In plaats van deze losse thee in een thee-ei te doen doen ze dit los in een kopje waar ze met een stalen rietje uit drinken. Het rietje heeft aan de onderkant een soort zeefje waardoor de blaadjes er niet doorheen kunnen. We zagen iedereen dit drinken en met elkaar delen, wat belangrijker is dan het drinken zelf, maar we konden het nergens bestellen. Kwartier kater zaten we met Fedra en haar vriendinnetje Augustina in het parkje Maté te drinken. Met koekjes en de oppaskinderen, een vriendelijke zwerfhond en passerende nonnen. Want religie kwam overal in elk gesprek tevoorschijn. We kregen kaartjes van de Maagd Maria en ze konden niet begrijpen dat we nog nooit in Bosnië waren geweest waar een verschijning te zien zou zijn van Maria. Naast de Maté werden we op een gegeven moment pop uitgenodigd om bij Fedra thuis te komen eten. Ze had haar ouders al gebeld en die vonden het goed, de moeder van Augustina ging ook mee en zo reden we naar de buitenwijken en belandden we in een typisch Argentijns huishouden. Bankstellen in de eetkamer naast de eettafel, schilderijen half achter een kast gehangen en posters van de paus aan de muur. Het was een beetje vreemd maar heel leuk. We werden aangestaard, met vragen gebombardeerd en geknuffeld. Zelfgemaakte pizza gegeten en veel gepraat, in ons beste Spaans. Om twee uur snachts was het zover; onze bus vertrok naar de volgende bestemming. We werden op het station uitgezwaaid door maar liefst zeven man, er werden foto's gemaakt en ze kochten snoepjes voor ons. Het voelde een beetje opgelaten om zo in een bus vol mensen te stappen en door de gordijntjes naar buiten te zwaaien naar mensen die we amper kenden. 14 uur later arriveerden we in Puerto Madryn waar we waren om naar de Peninsula Valdes te gaan; een Unesco erkend gebied iets kleiner dan Nederland met heel veel wildlife. Samen met twee Duitse jongens huurden we een auto en vertrokken we naar de Peninsula. Enkel gravel wegen en dus langzaam rijden. De landschappen waren inmiddels al veranderd van stedelijk in BA naar iets landelijker en rustiger in Viedma tot de bekende Patagonische uitgestrekte pampa's.  Grote gelige vlaktes met hier en daar groenige bosjes. Zo groots en lang dat je je bijna niet kan voorstellen dat het bestaat. Niemand woont er, slechts enkele kuddes guanaco's, een soort kameel-lama, struisvogels en schapen. Zo ook op de Peninsula, pampa's omringd door de zee. We overnachtten in een oud verwaarloosd hostel en vertrokken s'ochtends voor zonsopgang naar een van de eerste uitkijkpunten; Punta Norte. Hier lagen verschillende kolonies zeeleeuwen; jongen, mannetjes, vrouwtjes. We waren zo vroeg dat we de enigen waren en konden ze zo goed observeren; de kleintjes speelden in het begin van de branding, de mannetjes waren natuurlijk de harems aan het verdedigen en de vrouwtjes riepen de jongen. Een aardig lawaai. Een aantal vossen liepen door de duinen en er liep welgeteld één verdwaalde Pinguin. Bij onze volgende stop stierf het van de pinguïns, superleuke dieren. De jonkies aan het vervellen, plukken pluis met eronder hun echte zwart-witte pak. De ouderen lekker aan het zwemmen of aan het zinnen bij hun nesten. later nog zeeolifanten. Zeekoeien, zeehonden en veel roofvogels gezien. Helaas niet de zo gehoopte orka; deze strandt zichzelf bij hoogtij hier als enige plek in de wereld aan de kust om jonge zeeleeuwen op te eten.  Terug in Puerto M. dronken we een aantal borrels met onze verse Duitse vrienden en zochten een hostel terwijl zij naar de volgende bestemming vetrokken.Lekker gegeten in een Mexicaans restaurantje en maar eens vroeg naar bed want dat lopen, wandelen, regelen en plannen gast je niet in de koude kleren zitten!  Puerto Madryn is een leuk stadje maar wel erg toeristisch aangezien het de uitvalsbasis is voor de Peninsula. Bovendien is het nu ook hier hoogseizoen en hebben bepaalde regio's vakantie. Veel Argentijnse vakantievierders dus.  Wat opvallend is tot nu toe dat we nog niet verraad zijn door de cultuur en bijbehorende verschillen. Vrijwel elk stadje zou ook in Europa kunnen liggen en bijvoorbeeld door kunnen gaan voor Spanje of Frankrijk. Overal alles wat je kent; grote winkels, bekende merken, dikke auto's, mode, etc. Echter; nu begon het; onze 20 urige busreis naar het echte zuiden, Het echte wilde en koude Patagonie.  Patagonie begint officieel al vrij snel onder Buenos Aires, maar het echte, koude gedeelte ligt helemaal in het zuiden. De busreis bracht ons 20 uur lang over slechts één enkele weg van meer dan 1600 kilometer. Links en rechts om je heen een grote vlakke vlakte, de steppe. Her en der een lama of struisvogels eb zo om de drie uur een dorpje. Deze uitgestrektheid is echt niet voor te stellen, van Nederland tot Zuid Frankrijk.. In het begin van de middag ineens die mooie Andes voorbond met besneeuwde toppen en felblauwe meren.  We kwamen aan in El Calafate, de basis voor de gletsjers, ijsvelden en hoge bergen. Bijna het einde van de wereld. El Calafate is een soort Oostenrijks dorp vol hotels eb barretjes in Alpenstijl. Erg toeristisch ook en meteen duidelijk waar mensen voor komen; enkel wandelschoenen, prikstokken en windstoppers.  Hier ontmoeten we Bob en Daphne uit Amersfoort waarmee een dag meereden naar El Chalten, een dorp 200 km verderop, waar we met zijn vieren een hike gingen doen door het gebied bij de Fitz Roy Range. Superleuk zo met zijn vieren een beetje rondrijden, stoppen waar je willt en de wandeling. Deze ging door een prachtig gebied van bos over bergen naar meren en gletsjers. Erg mooie uitzichten over de blauwe meren en de bergketen. Na afloop stonden de koude biertjes al op ons te wachten. In de avond naar er grote veld waar een festival was ter ere van het 135- jarig bestaan van het Lago Argentino. Enorm podium met bekende Argentijnse artiesten waar meisjes vooraan stonden te schreeuwen.. De volgende dag hadden we een tour geboekt naar DE gletsjer van Patagonie; Perito Moreno. Een busreis door het mooie gebied bracht ons in een uur naar de gletsjer. In de verte zag je deze al liggen: maar zo onvoorstelbaar groot. Ongeveer 30 km lang, 5 km breed en 60 meter hoog. Gigantisch dus en zelfs van heel dichtbij lijkt het een soort Madurodam.. We maakten nog een boottocht langs de gletsjer en zagen gigantische brokken afbreken en in het meer vallen. Na de boottocht een mooie wandeling gemaakt langs alle kanten van de gletsjer. Ook nu weer hadden we prachtig weer; de zon scheen waardoor het meer schitterde en soms kwam er een wolk voorbij waardoor het ijs nog blauwer leek en je alle punten goed kon zien. Wel was het dichtbij goed voelbaar hoe koud het ijs was. Terug in El Calafate zagen we onze Amersfoortse vrienden weer terug voor nog een afscheidbiertje en was het voor ons alweer tijd om afscheid te nemen van dit deel van Patagonie en Argentinië. Chili's Paragonie, was next; We hadden al eerder gehoord over een Ferry door de Patagonische fjorden van Chili en besloten deze hier te boeken, alles moet je hier vantevoren plannen en bedenken omdat veel is uitverkocht en dus snel handelen want ook hier waren  nog maar twee plaatsjes. En die waren voor ons! X Ralf en Femke