Vrienden!

Martine en Femke zijn inmiddels alweer een week verder en zitten dan nu op Java. Na de lange, nachtelijke busreis hebben we Buckittingi met name mogen aanschouwen in de regen waardoor we bijna werden gedwongen weer eens een markt op te gaan. Gelukkig had deze veel te bieden waaronder weer de originele stallen vol slippers en dierenlijken. Even de toeristentrekkers bekeken, een canyon en klokkentoren waarna we richting Padang togen.

Daar kwamen we vorige week zondag aan en daar was het weer heerlijk warm waardoor we onze zweetmaskers weer uit de tas konden halen. Wederom een prima hotel; beschimmelde deuren, een ventilator uit het jaar nul en een matras vol planken, zo voelde het. Maar niet getreurd, het kon erger, de dag ervoor had martine lekker liggen slapen in een bed vol stucwerk wat van de muur bladderde, kreeg ik bijna een deel van het plafond op mijn hoofd en werd er her en der ook weer een ongenode gast, meneer kakkerlak gesignaleerd. Padang is een grote stad maar had niet echt te veel te bieden, dit mede door de sterke aardbeving van afgelopen oktober. Veel hotels aan de kust zijn daar door getroffen en dat was goed te zien. Overal puin, half ingestorte gebouwen en reddingsteams aan het werk.

Na al dat geslenter over markten in steden en zweetmaskers konden we wel een strand en zeewindje gebruiken en dus togen wij naar Bungus beach. Het fijne hier is dat je niet op een bus hoeft te wachten maar gewoon in rondrijdende busjes stapt die elke seconde langs komen. Wel is het soms vervelend dat die busjes vol moeten zitten. Zo hebben we richting strand het record gebroken en zaten we met maar liefst 24 mensen in een busje voor zo n 10 personen. Het strand was mooi als je de zee op keek maar richting land was het een grote puinhoop, overal afval, viezigheid, dode dieren.. Maar goed, we hebben ons prima vermaakt en de terugweg kregen we een lift van twee australische jongens waardoor we iets ruimer zaten. Ook weer een record.

In Padang besloten we te vliegen naar Jakarta aangezien we anders weer drie of vier keer met de nachtbus zouden moeten en met name dat is niet mijn sterkste onderdeel in de reiswereld. De vorige duurde vijftien uur en bracht ons door de jungle over de zogenaamde Sumatran highway. Ja ja.. highway. Zogezegd zogedaan en dus vlogen we woensdag met Lion Air naar Jakarta, wederom spannend. We hadden sommige slechte recensies gelezen en hoopten op normale stoelen en tenminste een dak op het vliegtug. Prima toestel met een mooi uitzicht over de eilandjes en ja, een dak.

In Jakarta werden we natuurlijk meteen vriendelijk verwelkomd door de alleraardigste taxichauffeurs, motorbike-ers en ander gespuis. Met de tuktuk en vier rimpels en aanslag van de uitlaatgassen later aangekomen bij het hotel en maar weer eens rijst gegeten. De wereldberoemde Rocky Montana ontmoet; een of andere pannekoek die reisleider is (tuurlijk) en slechts vrienden met ons wilde zijn, alhoewel hij een erg sterke connectie voelde met Martine als ze elkaar aankeken en dat was wel erg bijzonder. Martine voelde niets. Desbetreffende jongeman hebben we de hele avond goed weten te ontwijken waarna we de volgende dag met de trein naar Banten gingen.

Zo. En dat was me wat. Een ware belevenis. Vroeg naar het station bleek dat we 3,5 moesten wachten en dus togen we naar een straat-eettentje (warung) om wat te drinken en te kaarten. Natuurlijk trekt dit alles weer veel bekijks, zat de tent binnen no-time vol en werden wij weer van alle kanten geobserveerd, werden telefoons met camera's er weer bijgehaald en vrienden opgetrommeld. Op het station werd het zowaar nog mooier. Al zittend op onze tassen vanwege de waarschuwing voor zakkenrollers stond er om ons heen een hele kring mensen die alleen maar groter en groter werd. Iemand vroeg iets waarop wij antwoorden waarop dat weer de groep inging en men onderling al wijzend en hard lachend ons aankeek. Het zal wel. Blijkbaar waren we zo bijzonder dat we door een politieagent werden ge-escorteerd die overigens eerst nog even vroeg wat voor sport wij deden vanwege onze stevige benen. En bedankt. Symphatiek.

In de trein was het natuurlijk niet anders,bomvol, gepropt, geplak tegen de leren bekleding. Mensen die van alles verkopen en over alles en iedereen heen kruipen en dan ineens zien ze ons en is het hek weer van de dam. Laat ons nou eens met ru-uuuust.. In Bantentown aangekomen en begeleid door een jongen naar een hotel, leuk stadje met een marktje, leuke winkeltjes en een moskee. We kwamen hier om naar Pulau Dua te gaan, een klein eilandje waar alle vogels van indonesie zitten. Dus wij weer in een opelet (zo' n busje) naar een aangrenzend dorpje vanwaar we via pieren het eiland op konden. We zeiden dit tegen de chauff en ja hoor, die bracht ons erheen. Vijf minuten later stonden we bij een busterminal en niet in een schattig vissersdorpje. Ehm... Niemand sprak engels en iedereen stormde weer op ons af..argh.. Gelukkig was er een redder die wel Engels sprak en zei dat we in Cilegon zaten en niet in Banten. Onze klompen braken in duizend stukjes. Met open mond en volverbazing stonden we waar we dachten niet te staan. Even bijkomen. Vandaar dat die 16e-eeuwse moskee er wel erg modern uitzag en we de Chinese tempel niet konden vinden. En vandaar dat we met name hier achtervolgd en aangestaard werden. We hadden te maken met mensen die echt nooit een toerist zien, het hele dorp staat niet eens vermeld in de Lonely planet. Wij waren UFOs (unknown foreign objects) Wederom een record.

De domper van het niet zien van het eiland moesten we zien te overwinnen en dit deden we door lekker naar het winkelcentrum te gaan en lelijke kleding uit te lachen, mooie te passen en te kopen en rond te lopen. Martine nam nog een bezoek bij de kapper om haar pony te laten bijknippen wat alweer voor commotie zorgde. Natuurlijk wilden we met het personeel op de foto, dat deden we een dag eerder al bij het restaurant. Savonds naar de disco waar we wederom erg opvielen en de manager er onmiddelijk voor zorgde dat we twee barkrukken kregen aan de bar. Drankjes werden aan alle kanten aangeboden maar we zaten nog vol van de fruitshakes en kregen dus maar water. Zaten we dan; in een disco met een flesje water met een rietje. Martine met de gastvrouw te kletsen, ik moest het doen met een man die uitvoerig vertelde over de logistieke wereld en de staalindustrie in Indonesie. Erg boeiend. Zo was ook de muziek. en dus hielden we het maar weer voor gezien..Ik zeg; record..

Na Cilegon togen we met de taxi, lekker luxe, comfortabel en goedkoop, naar Carita wat een leuk laidback dorpje aan het strand zou moeten zijn. Het waren een paar hotels aan de kust met met name indonesische toeristen, wat wel weer grappig was. Een dagje strand waarin je met name bezig bent de massagevrouwen van je af te slaan, was niet verkeerd en het biertje later op de avond met het kaarstpel was ook weer ouderwets gezellig. En toen regende het de volgende dag weer. Dan zit je niet goed aan het strand. Terug naar jakarta.

Pfoe. Met de bus, die er van buiten al niet best uitzag, maar binnen niet beter leek. Wij werden als toeristen maar weer lekker opgelicht door 200.000 (16 e) te moeten betalen wat een belachelijke prijs is aangezien locals 20.000 (1,60 e) betalen. Mooi niet dus, we reden al een tijd maar weigerden te betalen en werden aangestaard door een aantal vervelende pestventjes. NIemand sprak engels totdat er een man opstond en zei dat we 25.000 per persoon moesten betalen en aangezien we vier stoelen bezet hielden (onze backpacks) moesten we 100.000 betalen. Ja daaag. Dus zo zaten wij vijf uur met twee backpacks op schoot en twee rugzakken lekker tegen elkaar aan geplakt met onze benen in de nek richting Jakarta. Buiten begon het keihard te regenen en onze bus veranderde in een cabrio. Ook binnen goot het en kletsnat kwamen we aan in de stad. Terug naar ons hostel en eten.

Gisteravond leuke mensen ontmoet, een meisje die wacht op haar visum om te trouwen met haar zwitserse verloofde na net te zijn gescheiden van haar belgische en de hele tijd Allez roept, een surfende Indonesische jongen en zijn nieuwe couchsurfvriend uit Argentinie. Na al die avonden in een suf hotel omdat er verder niet veel te doen was en we verlangden naar danspartijen in de Amsterdamse melkweg namen we het er gister van en lagen we voor het eerst laat in bed.

Vanmiddag nemen ze ons mee richting de stad om het een en ander te laten zien en vanavond is het plan met zijn vieren te gaan bowlen. Want dat is hartstikke gaaf.

oh ja, de gekste vraag die ons gesteld is wil ik natuurlijk niemand onthouden ;

are you brothers? ..... geen commentaar.

Xfemke en Martine