hallo!

Nou. Het is me wat. Die gagen heir gaan voorbij maar niet zomaar. Nee, vol avontuur! Na de eerste dag op Sumatra, in Medan, na de motorbike tour van Fernando en Rolan, de zangkunsten van Ronny en gitaarkunsten van zijn vriend Boji lagen we voldaan en moe in bed.

De volgende dag met Fernando ontbeten en met hem overlegd dat het beter was als hij weer terug naar huis zou gaan waar we hem later in onze reis zouden ontmoeten. Dit aangezien hij er een beetje vanuit ging dat wij alles voor hem zouden betalen.. Lastig, hij heeft weinig geld, is een arme boer maar het is ook niet de bedoeling dat het maar normaal is dat wij rijke westerlingen alles meteen betalen. Gelukkig werd dit goed opgelost waarna we met opgeheven en bedekt hoofd de moskee ingingen.

Hier werden we rondgeleid door een kandidaat van Indonesian Idol die naast zanger ook fotograaf, leraar, tourgudie en wat al niet meer was. Het kan allemaal. Na de rondleiding waarin Martine fantastisch model heeft gestaan voor de fotografiekunsten van deze man. Snel hierna de verkoeling gezocht in het winkelcentrum boordevol fantastische spullen. Hier ontmoeten we Udin, een man die tourguide was in Bukit Lawang waar we de volgende dag naar toe wilden om onze voorouder, de Orang Oetan te ontmoeten. Tijdens wandelingen door de stad word je constant aangesproken door mensen die zogenaamd guides zijn en hiervoor overal ook voor gewaarschuwd. Wie vertrouw je wel, wie niet. Udin had een boek bij zich vol foto's en aanbevelingen onder andere van Nederlandse toeristen, vertelde uitvoerig over zijn gezin en had professionele visitekaartjes. Bovendien had hij ons al gezien op het vliegveld, een dag daarvoor. We overlegden even en besloten met hem in zee te gaan.

Ondertussen was de dag zeker nog niet ten einde en scheen de zon hard op onze Hollandse bolletjes, dronken we liters waren en waren de zweetsnorren nog steeds alom vertegenwoordigd. Daarnaast moeten we constant lachen, met iedereen praten en op de foto. Niet zij zijn bijzonder, nee wij. Althans, dat vinden zij. Niet dat wij onszelf ineens fantastisch vinden. Het is een raar idee. Mensen komen op je af en vragen of je een foto van ze wil maken, zodra je hieraan begint heb je binnen vijf minuten de hele straat op de foto. Mensen vragen allemaal waar je vandaan komt, hoe het gaat en lachen vriendelijk..

Na een indrukwekkende wandeling door een sloppenwijk waar iedereen nog vriendelijker was en iedereen maar al te graag op de foto wilde waren onze hoofden vol van de indrukken en was het tijd voor een glas cola in onze favoriete bar Corner cafe Raya. Ook daar konden we niet ontsnappen aan de lokale bevolking. Als bijen kwamen ze op ons af en stonden allemaal om ons heen te kijken en te giechelen. Weer lekker gegeten voor een habbekrats, nog een ommetje gemaakt en een biertje gedronken met een nederlander. Deze had geen goed woord over voor onze samenleving en volgens hem moesten alle Marokkanen het land uit. Had ik al verteld dat hijzelf criminel was, in de gevangenis had gezeten en hier bij de Chinese maffia zat. Jaja. Dat soort types dus. Helaas kwamen we niet snel van hem af maar toen zijn (zeer verboden marihuana) werd afgeleverd vertrok hij richting hotel. Zo ook wij..

Xfemke en Martine