Inmiddels zitten we alweer een tijdje in Chili maar de verhalen zijn nog niet op internet beland. We zeiden Argentinië gedag in El Calafate en kwamen na een uur of drie rijden aan bij de grens met
Chili; een klein kantoortje midden op de steppe. We moesten alles laten controleren en onze verse sinaasappelen en appels werden in beslag genomen. Chili moet vrij blijven van plant- en
dierziektes... We kwamen aan in Puerto Natales en Chili had meteen een ander gevoel dan Argentinië. Hier was het minder geordend, wat rommeliger, huisjes kleiner en van hout, minder grote merken en
dure winkels, een fijner gevoel. We moesten onze voucher inleveren voor de boot en inchecken. In het dorpje nog wat fantastische accessoires gekocht voor op de boot; want handschoenen, mutsen hadden
we niet. Ralf tikte ook nog een mooie windstopper op de kop in de tweedehands winkel. Voor het eerst in tijden aten we weer lekker, een volledige maaltijd in plaats van vlees of een broodje vlees.
Genieten dus. Om negen uur moesten we naar de boot in de haven; we kregen cabine 165, de beste op de boot... Schattig klein hutje met vier bedden en een raam. We deelden deze met een vrouw uit
Denemarken. Het omgebouwde vrachtschip was een soort drijvend hostel met eetzaal, bar, meerdere buitendeks, filmscherm. 's Avonds gezellig in de bar gehangen en wat andere reizigers ontmoet. 's
Morgens om vijf uur hoorden we de scheepstoeter, we vetrokken. Twee uur later werden we wakker gemaakt door de kapitein die ons liet weten dat we door de Maggelan Strait zouden varen, een
smalle doorgang door de Patagonische Fjorden. Snel opstaan en naar buiten. We voeren door de prachtige fjorden met de zonsopgang achter ons. Overal eilandjes, bergen, sommige bedekt met sneeuw. Om
acht uur werden we verwacht bij het ontbijt en werden alle nationaliteiten opgenoemd; de meeste Duitsers en Chilenen. Ook Polen, Australië, nieuw Zeeland, zuid Afrika, Zwitserland en een aantal
Nederlanders. Elke dag waren er een aantal lezingen over het gebied waar we doorheen voeren, er was er een over het ontstaan van gletsjers wat bere-interessant was. De kapitein hield ons steeds op de
hoogte van waar we voeren, wat we konden verwachten, welke naam het kanaal of fjord had en welke dieren we zouden kunnen zien. Die middag voeren we naar de Skua gletsjer die we van dichtbij
konden bewonderen, deze was nog langer dan de Perito Moreno die we in El Calafate zagen, 69 kilometer. Rondom ons dreven ijsbergen en waren de toppen besneeuwd. Kwamen die handschoenen toch echt van
pas! Met een zodiac haalden een aantal medewerkers een stuk ijs uit het water om later in de bar in je drankje te kunnen doen. Ondertussen zwommen de dolfijnen om de boot. :) De vier dagen op
de ferry waren echt fijn om lekker te kunnen relaxen, op het dek te wandelen, in de zon te zitten, beetje te kletsen en naar buiten te kijken. Ook leuk om bijzondere mensen te ontmoeten
als Gert Bosch, de Zuid Afrikaan die af en toe best moeilijk te verstaan was. Hij was vanuit Zuid Afrika in zijn eentje naar Uruguay gezeild, had nu vakantie en ging daarna verser richting de
Carribean. Hij vond alles baje mooi en baje leuk. Ook het stuk wat over de pacific ocean ging was rustig en terug tussen de fjorden werden we verwelkomd door tientallen Minke walvissen die soms
vlak langs de boot zwommen en adem uitbliezen. Na de fantastisch bingo avond met grootse prijzen kwam er een einde aan onze boottocht en arriveerden we in Puerto Montt. We bleven een halve dag, Ralf
at een overvolle kom mossel-vis soep op de vismarkt in de haven, we kochten het een en ander voor in de bus en vetrokken die avond richting Pucon, een middelmatig stadje iets meer naar het midden van
het uitgestrekte land. Pucon ligt in het merengebied en naast de grote actieve Villarica vulkaan. We kwamen 's avonds laat aan en belandden in een hostel met houtkachel en mooie teddybeertjes op
planken. De eigenaar met Duitse naam, een afstammeling van de vele Duitsers die in het verleden naar Chili zijn geëmigreerd. In pucon ook weer veel hikers en Duits aandoende hotels en hostels. We
huurden hier een stoere Fiat Panda turbo en vertrokken naar de vulkaan die dankzij de mist verscholen zat achter de wolken. Het was wel een mooie rit uitkijkend over verschillende meren. De omgeving
hier was meteen totaal anders dan in het koude, Patagonische zuiden. Fjorden, steppegras en sneeuwvelden werden verruild voor groene bergen, meren en rivieren. Alles was ontzettend groen en het
regende zelfs een klein beetje. We reden over de onverharde wegen door het gebied waar we alleen nog iets te eten konden krijgen bij restaurant Tirol gerund door een Oostenrijker die de omgeving
beschreef als : is is sjust lijk Bavaria. Right. Na het eten naar Los Pozones, een natuurlijke hot spring in dit gedeelte van Chili waar je onder de sterrenhemel in een spring kan relaxen. Zo
gezegd, zo gedaan. Om 1 uur snachts verlieten we de hot springs en reden over de donkere kronkelweggetjes terug naar Pucon. De volgende dag bracht onze Panda ons naar het noorden om een hike te
maken in het National Park Huerquehue. Een prachtig gebied met ontzettend grote bomen, mosgroene ondergrond, vogeltjes en meren. Bergop was aardig pittig en ging soms over glibberende paden. En
ineens lagen daar een aantal blauwe meren, erg mooi. Die middag leverden we de auto in en vetrokken naar het plaatsje Chillan waar we ook weer savonds laat aankwamen. Onderweg kwamen we langs een
pleinfeest waar we na het droppen van de backpacks nog even met de taxi naar toe gingen. Helaas was de muziek al ten einde maar konden we nog wat voedzame snacks scoren zoals churros en papas fritas.
We werden nog aangesproken en gezoend door nieuwe Chileense en Braziliaanse vrienden; Hey Amigo's! Chillan is niet al te groot maar een grappig stadje. Er komen niet al te veel toeristen zo bleek. Er
was een grote markt waar Ralf nog een Mate beker kocht met een paar stalen rietjes, gezellig voor thuis. We wilden met de trein naar Santiago maar die bleek niet te rijden tot een paar dagen later en
dus kochten we weer een busticket. In Chillan at Ralf zijn eerste echte Lomo La Pobre, Vuelta Vuelta. Een dikke steak in lokaal restaurant Motoneta. Hij bleek erg goed. Volgende ochtend stond ons
weer een busreis te wachten van een aantal uur naar Santiago. De hoofdstad van Chile. We hadden een hostel uitgezocht maar ook hier bleken de prijzen ineens verdubbeld. Zo zwalkten we een hele tijd
met onze tassen door de hete stad op zoek naar een hostel. We dronken een koffietje in een Frans aandoend klein straatje en vonden aan de overkant een hostel wat via internet goedkoop te boeken
was. Santiago was een leuke stad met een aantal bijzondere kenmerken, de stad is gebouwd tussen het Andesgebergte wat vervreemdend werkt; naast de hoge flatgebouwen zie je overal de toppen van
de bergen. Ook in de binnenstad zelf liggen een aantal bergen waar parken van zijn gemaakt waar je een fantastisch uitzicht hebt over de stad en het gebergte. Er zijn verschillende wijken zoals
eentje die doet denken aan Parijs. Weer veel kilometers gemaakt over de mooie pleinen, straten en parken. Een aantal leuke musea bezocht met moderne kunst en een expositie van de Nederlandse
fotograaf Koen Wessing over de coup van Pinochet. Na Santiago was de beurt aan Valparaiso, een middelgrote stad met een heel eigen karakter. Deze stad is in zijn geheel een Unesco Werelderfgoed
dankzij de bijzonder kleurrijke architectuur en dito inwoners. Elke muur of trap heeft een kleur of muurschildering. De stad is gebouwd op 49 bergen zodat vrijwel alle straten steil omhoog lopen. Je
hebt dus een fantastisch uitzicht over de gekleurde huizen en de oceaan, want het ligt aan de kust. Heel veel leuke, gekke cafés met live muziek en alternatieve mensen met batikbroeken. We zaten in
een heel leuk en kleurrijk hostel wat deed denken aan villa kakelbont. Hier ontmoeten we een Schots-Engels stel waarmee we een avond uitgingen: Spaanse live muziek, rode wijn met fruit, rare
discotheken vol 90's hits en biertjes. Heerlijk de volgende dag met een kater door minstens 34 graden lopen.. Steil omhoog. We bezochten een van de huizen van Nobelprijswinnaar en dichter Pablo
Neruda wat boven op een berg lag en uitkeek op de hele baai. We kwamen uit in een leuk klein restaurants vol schilderingen, kochten souvenirs bij een Mapuche indiaan kunstenaar en puften in de hete
zon. De bus bracht ons 's avonds naar Vicuna, een klein stadje in de Elqui Vallei. Veel mensen komen hierheen om van de sterrenhemels te genieten en een van de sterrenwachten te bezoeken.
Maandag deden wij de toer naar het Mamalluca observatorium, erg interessant en mooi om door de telescoop te maan te zien met al haar kraters. Helaas was het bijna volle maan en was er van een
overweldigende hemel vol sterren geen sprake. Jammer want Ralf wilde hier zijn astronauten opleiding starten met een observatie van de sterren. In het plaatsje zit ook een zon observatorium
waar we eergisteren zijn geweest, hier konden we door een speciale telescoop turen naar de zon. Met de explosies aan de horizon en de zwarte vlekken, bizar om te zien. Je merkt goed dat we
dichter bij het noorden en dus de droge woestijn komen. Buiten voelt het als een plantenkas met een warme bries en zo'n 35 graden, tussen de bergen van de vallei begroeid met cactussen of
wijngaarden. Gister kwamen onze nieuwe Schots-Engelse vrienden aan in Vicuna en die verbleven in hetzelfde hostel bij Senora Lucia. Deze dame runt het hostel en wil alles voor je regelen en
doen. Komt elke ochtend weer een praatje maken, laat de tuin met avocadobomen en wijnstruiken zien, belt voor informatie, en bracht ons gister naar een berg hier in het dorp waar we samen met de
Engelsen rum-colaatjes dronken en empanadas aten.. Vanavond vertrekken we naar San Pedro de Atacama, het woestijngebied vlakbij de grens met Bolivia. Dan laten we ook Chili weer bijna achter
ons.. Tot de volgende knoop, Liefs Ralf & Femke
Zo, nu maar hopen dat het wel lukt met uploaden! Inmiddels zijn we alweer een avontuur verder maar laten we nog even bij het begin beginnen. Buenos Aires BA is een miljoenenstad met veel
verschillende soorten wijken. Onze authentieke hotelletje lag in de wijk San Telmo wat de meest lokale wijk is, veel Argentijnen, traditionele huizen en barretjes en weinig toeristen. We hebben
verschillende wijken bezocht, het hippe en trendy Palermo, het volkse La Boca. Veel tegenstellingen, van arm naar rijk en van groene parken tot de breedste weg ter wereld. Het is een ongelooflijke
grote stad en dus legden we veel af per bus of metro. Na vier dagen zouden we vertrekken richting het zuiden; richting patagonie. We namen de nachtbus vanuit BA naar het stadje Viedma, deze rit
duurde al zo'n twaalf uur maar is prima te doen. De bussen zijn echt heel goed hier, de stoelen kunnen vrijwel helemaal plat liggen en zijn daardoor beter dan vliegtuigstoelen. Filmpje erbij, soms
krijg je zelfs eten en drankjes. Na twaalf uur kwamen we aan in Viedma, een middelgroot plaatsje zonder echt iets te doen. Dat bleek. Alles was uitgestorven, niets open en geen enkel mooi gebouwtje.
We waren er om door te reizen naar Balneario El Condor, een kustplaatsje. De bus ging echter uren later en dus moesten we de tijd doden in een spookstadje. Lunchen moesten we ook nog en helaas waren
we genoodzaakt dat bij een soort variant van MacD te doen. Daar ontmoeten we de Argentijnse zanger die ook vastzat in Viedma vanwege zijn kapotte auto. Zijn naam; Manfred Engelberger. Goede naam voor
een Argentijn. Savonds aangekomen in Balneario wat ook een vreemde sfeer uitstraalde; blijkbaar verwacht je bij kustplaatsje toch een soort levendigheid, gezelligheid. Hier draaide een oude verroeste
draaimolen en sprongen er drie kinderen op een luchtkussen. Ondertussen een oaar inwoners die zich waarschijnlijk ook afvroegen wat wij er deden. Uiteindelijk belandden we aan de rand van het dorpje
op een camping waar ze ook kamers hadden. Wederom een interessante locatie. Grijze zandvelden, drie versleten tenten met oudere echtparen, een schurftige hond en een oude papegaai in te kleine kooi.
Dit terwijl buiten de grootste kolonie van de Patagonische papegaai vrolijk kwetterden. De bomen zaten er vol mee. Op zoek baar een vrolijk en gezellig restaurantje was een kleine opgave; alles zat
leeg of was dusdanig ingericht dat je er niet wilde zitten. Fel TL licht, witte plavuizen, geruite kleedjes en een grote tv met voetbal. Mooie sfeer. Gelukkig toch nog genoeg gegeten om de volgende
dag een fikse wandeling over het strand richting de kliffen waar de papegaaien nestelden. Duizenden nesten en papegaaien, allen mooi gekleurd. Later op de dag kochten we in Viedma een busticket
baar onze volgende bestemming; Puerto Madryn. Maar niet voordat we in Viedma de rivier overstaken naar het kleine en charmante Carmen de Patagones. Kleine steile straatjes, mooie pleintjes, koloniale
huizen en parken. Beetje rondgewandeld en net toen we ons eerste ijsje aten werden we aangesproken door een meisje die Engelse les kreeg en dat graag wilde oefenen. Na vijf minuten kletsen vroeg ze
of wij van Maté hielden, het nationale drankje van Argentinië. Maté zijn een soort gedroogde blaadjes van een plant, bet als thee. In plaats van deze losse thee in een thee-ei te doen doen ze dit los
in een kopje waar ze met een stalen rietje uit drinken. Het rietje heeft aan de onderkant een soort zeefje waardoor de blaadjes er niet doorheen kunnen. We zagen iedereen dit drinken en met elkaar
delen, wat belangrijker is dan het drinken zelf, maar we konden het nergens bestellen. Kwartier kater zaten we met Fedra en haar vriendinnetje Augustina in het parkje Maté te drinken. Met koekjes en
de oppaskinderen, een vriendelijke zwerfhond en passerende nonnen. Want religie kwam overal in elk gesprek tevoorschijn. We kregen kaartjes van de Maagd Maria en ze konden niet begrijpen dat we nog
nooit in Bosnië waren geweest waar een verschijning te zien zou zijn van Maria. Naast de Maté werden we op een gegeven moment pop uitgenodigd om bij Fedra thuis te komen eten. Ze had haar ouders al
gebeld en die vonden het goed, de moeder van Augustina ging ook mee en zo reden we naar de buitenwijken en belandden we in een typisch Argentijns huishouden. Bankstellen in de eetkamer naast de
eettafel, schilderijen half achter een kast gehangen en posters van de paus aan de muur. Het was een beetje vreemd maar heel leuk. We werden aangestaard, met vragen gebombardeerd en geknuffeld.
Zelfgemaakte pizza gegeten en veel gepraat, in ons beste Spaans. Om twee uur snachts was het zover; onze bus vertrok naar de volgende bestemming. We werden op het station uitgezwaaid door maar liefst
zeven man, er werden foto's gemaakt en ze kochten snoepjes voor ons. Het voelde een beetje opgelaten om zo in een bus vol mensen te stappen en door de gordijntjes naar buiten te zwaaien naar mensen
die we amper kenden. 14 uur later arriveerden we in Puerto Madryn waar we waren om naar de Peninsula Valdes te gaan; een Unesco erkend gebied iets kleiner dan Nederland met heel veel wildlife. Samen
met twee Duitse jongens huurden we een auto en vertrokken we naar de Peninsula. Enkel gravel wegen en dus langzaam rijden. De landschappen waren inmiddels al veranderd van stedelijk in BA naar iets
landelijker en rustiger in Viedma tot de bekende Patagonische uitgestrekte pampa's. Grote gelige vlaktes met hier en daar groenige bosjes. Zo groots en lang dat je je bijna niet kan voorstellen
dat het bestaat. Niemand woont er, slechts enkele kuddes guanaco's, een soort kameel-lama, struisvogels en schapen. Zo ook op de Peninsula, pampa's omringd door de zee. We overnachtten in een oud
verwaarloosd hostel en vertrokken s'ochtends voor zonsopgang naar een van de eerste uitkijkpunten; Punta Norte. Hier lagen verschillende kolonies zeeleeuwen; jongen, mannetjes, vrouwtjes. We waren zo
vroeg dat we de enigen waren en konden ze zo goed observeren; de kleintjes speelden in het begin van de branding, de mannetjes waren natuurlijk de harems aan het verdedigen en de vrouwtjes riepen de
jongen. Een aardig lawaai. Een aantal vossen liepen door de duinen en er liep welgeteld één verdwaalde Pinguin. Bij onze volgende stop stierf het van de pinguïns, superleuke dieren. De jonkies aan
het vervellen, plukken pluis met eronder hun echte zwart-witte pak. De ouderen lekker aan het zwemmen of aan het zinnen bij hun nesten. later nog zeeolifanten. Zeekoeien, zeehonden en veel roofvogels
gezien. Helaas niet de zo gehoopte orka; deze strandt zichzelf bij hoogtij hier als enige plek in de wereld aan de kust om jonge zeeleeuwen op te eten. Terug in Puerto M. dronken we een aantal
borrels met onze verse Duitse vrienden en zochten een hostel terwijl zij naar de volgende bestemming vetrokken.Lekker gegeten in een Mexicaans restaurantje en maar eens vroeg naar bed want dat lopen,
wandelen, regelen en plannen gast je niet in de koude kleren zitten! Puerto Madryn is een leuk stadje maar wel erg toeristisch aangezien het de uitvalsbasis is voor de Peninsula. Bovendien is
het nu ook hier hoogseizoen en hebben bepaalde regio's vakantie. Veel Argentijnse vakantievierders dus. Wat opvallend is tot nu toe dat we nog niet verraad zijn door de cultuur en bijbehorende
verschillen. Vrijwel elk stadje zou ook in Europa kunnen liggen en bijvoorbeeld door kunnen gaan voor Spanje of Frankrijk. Overal alles wat je kent; grote winkels, bekende merken, dikke auto's, mode,
etc. Echter; nu begon het; onze 20 urige busreis naar het echte zuiden, Het echte wilde en koude Patagonie. Patagonie begint officieel al vrij snel onder Buenos Aires, maar het echte, koude
gedeelte ligt helemaal in het zuiden. De busreis bracht ons 20 uur lang over slechts één enkele weg van meer dan 1600 kilometer. Links en rechts om je heen een grote vlakke vlakte, de steppe. Her en
der een lama of struisvogels eb zo om de drie uur een dorpje. Deze uitgestrektheid is echt niet voor te stellen, van Nederland tot Zuid Frankrijk.. In het begin van de middag ineens die mooie Andes
voorbond met besneeuwde toppen en felblauwe meren. We kwamen aan in El Calafate, de basis voor de gletsjers, ijsvelden en hoge bergen. Bijna het einde van de wereld. El Calafate is een soort
Oostenrijks dorp vol hotels eb barretjes in Alpenstijl. Erg toeristisch ook en meteen duidelijk waar mensen voor komen; enkel wandelschoenen, prikstokken en windstoppers. Hier ontmoeten we Bob
en Daphne uit Amersfoort waarmee een dag meereden naar El Chalten, een dorp 200 km verderop, waar we met zijn vieren een hike gingen doen door het gebied bij de Fitz Roy Range. Superleuk zo met zijn
vieren een beetje rondrijden, stoppen waar je willt en de wandeling. Deze ging door een prachtig gebied van bos over bergen naar meren en gletsjers. Erg mooie uitzichten over de blauwe meren en de
bergketen. Na afloop stonden de koude biertjes al op ons te wachten. In de avond naar er grote veld waar een festival was ter ere van het 135- jarig bestaan van het Lago Argentino. Enorm podium met
bekende Argentijnse artiesten waar meisjes vooraan stonden te schreeuwen.. De volgende dag hadden we een tour geboekt naar DE gletsjer van Patagonie; Perito Moreno. Een busreis door het mooie gebied
bracht ons in een uur naar de gletsjer. In de verte zag je deze al liggen: maar zo onvoorstelbaar groot. Ongeveer 30 km lang, 5 km breed en 60 meter hoog. Gigantisch dus en zelfs van heel dichtbij
lijkt het een soort Madurodam.. We maakten nog een boottocht langs de gletsjer en zagen gigantische brokken afbreken en in het meer vallen. Na de boottocht een mooie wandeling gemaakt langs alle
kanten van de gletsjer. Ook nu weer hadden we prachtig weer; de zon scheen waardoor het meer schitterde en soms kwam er een wolk voorbij waardoor het ijs nog blauwer leek en je alle punten goed kon
zien. Wel was het dichtbij goed voelbaar hoe koud het ijs was. Terug in El Calafate zagen we onze Amersfoortse vrienden weer terug voor nog een afscheidbiertje en was het voor ons alweer tijd om
afscheid te nemen van dit deel van Patagonie en Argentinië. Chili's Paragonie, was next; We hadden al eerder gehoord over een Ferry door de Patagonische fjorden van Chili en besloten deze hier te
boeken, alles moet je hier vantevoren plannen en bedenken omdat veel is uitverkocht en dus snel handelen want ook hier waren nog maar twee plaatsjes. En die waren voor ons! X Ralf en
Femke
na drie uur typen op een oud toetsenbord is mijn verhaal verdwenen door een error! ARGH!!
dus snel; het is leuk, het gaat goed, fantastische natuur maar wel erg duur. dat rijmt.
Morgen vertrekken we voor vijf dagen op een ferry van Puerto Natales in Chili naar Puerto Monnt in Chili. We zijn dus even uit de lucht maar daarna een nieuw lang verhaal..
nee, ik ben niet alweer op reis, maar hopelijk gaat dat er binnenkort wel van komen!
Ik doe namelijk, samen met Ralf, mee aan een competitie van de Postcode Loterij waarbij wij de baan als Ambassadeurs kunnen winnen. Als ambassadeurs gaan we in zes maanden een aantal projecten van
de Loterij bezoeken en deze via een weblog delen met iedereen die dit wil.
Om te winnen hebben we zoveel mogelijk stemmen nodig dus.. Stem op ons!
Na die fijne week op Ko Tao, de watergevechten, de nieuwe vrienden, de biertjes, de zee en het strand vertrok ik vol goede moed afgelopen donderdag richting Bangkok. Die goede moed verdween echter
al snel toen bleek dat ik bij de check in voor de boot naar het vasteland te zijn opgelicht. Ik had een kaartje voor de volgende dag in mijn handen terwijl de datum wel de goede was.. Ik kon het
natuurlijk niet geloven en moest en zou die boot op aangezien ik naar Bangkok moest om te vliegen. Zo'n anderhalf uur heb ik alles geprobeerd en wilde die vervelende medewerkers niks voor mij doen
en vertelden mij enkel ' calm down, you have wrong ticket'. Het was dat er glas tussen ons zat maar anders had ik daar toch voor het eerst iemand helemaal in elkaar geslagen.
Nadat de moed in mijn schoenen was gezakt en ik het er met een aantal toeristen over had gehad, bleek dat je twee stickers nodig had om de boot op te kunnen. En een stempel op je ticket. Die
stempel hadden die minkukels mij per ongeluk al gegeven en dus had ik twee stickers nodig. Ik moest op die boot zien te komen en dus sneakte ik half het kantoor binnen en stal de stickers, deed mij
zonnebril op en liep naar de boot waar ze mij naar binnen lieten. Ik zat gezellig naast een schotse familie die mij hielp undercover te zijn. Ik kon niet wachten tot die boot vertrok. Aangekomen in
Chumporn, het vaste land, moest ik weer inchecken om met de bus mee te mogen, ik had de bensodigde sticker al en mijn ticket en gelukkig waren ze hier makkelijker. Toch kon ik niet wachten tot ik
in de bus zat. mijn bus vetrok en ineens zag ik in mijn ooghoek iemand naar mij wijzen, het was een van de medewerkers die ik twee uur eerder in elkaar had willen slaan. Blijkbaar herkende ze mij.
Ik deed net of ik niets zag, de bus reed weg en daar ging ik.
In Bangkok meteen naar het vliegveld waar ik tot mijn verbazing hoorde dat schiphol waarschijnlijk dicht ging.. zucht.. En ja, na twee uur wachten bleek dat onze vlucht in ieder geval niet doorging
en werd vertraagd. De volgende ochtend zouden we meer informatie krijgen en dus besloot ik om op het vliegveld te blijven. Geen informatie de volgende ochtend en dus zit ik nu sinds vrijdag weer in
Bangkok.
De rellen hier zijn gelukkig geminderd, de red shirts zijn nog wel actief maar zijn naar een ander deel van de stad getrokken, ver van waar ik zit. Het is een vreemd gevoel, ik heb langer vakantie
wat op zich leuk is maar tegelijkertijd Moet ik nu blijven en kan ik niet weg uit Bangkok omdat ik ekl moment misschien wel kan vliegen. Het is dus een beetje wachten... Er het beste van maken,
ondanks mijn keelontsteking. Lekker allemaal dus..
China Airlines doet niet echt iets om ons te helpen, zij hebben het nummer van mijn guesthouse en weten dat ik daar te bereiken ben maar verder doen ze niets. Dit ook omdat het kantoor is ontruimd
vanwege de demonstraties. Niks dus geen gratis onderdak, ontbijt en drankjes zoals op schiphol..
Zodra het luchtruim opengaat neem ik weer contact op met China Airlines zodat zij mij meer kunnen vertellen over hoe en wat. Ik denk zelf dat ik zo rond donderdag of vrijdag terug zal zijn maar heb
ook een gevoel dat ik hier moet gaan wonen en met een thai moet gaan trouwen. mmh.
Nou, na Martine te hebben verlaten en daarmee een dag later ook Indonesie achter mij gelaten kwam ik woensdag weer aan in bekend Bangkok. Weer een leuke avond gehad met een aantal mensen die ik in
het vliegtuig had ontmoet; weer heerlijk gegeten en over de markt gewandeld.
De volgende dag maar besloten om naar een van de mooie eilanden van Thailand te gaan aangezien ik die nog nooit had gezien. Donderdagavond zat ik in de bus richting Chumpon vanwaar ik met de ferry
naar Koh Tao ben gegaan. De busreis duurde de hele nacht en ook de boot duurde een uurtje of drie waardoor ik vrij gaar aankwam op het eiland. De zoektocht naar een goede bungalow kon beginnen. Oh,
goed betekent meer goedkoop. De prijzen op het eiland bleken explosief te zijn gestegen en het viel dus ook niet mee een plek te vinden maar aangezien ik deze week als echte 'vakantie' beschouw
wilde ik natuurlijk het liefst in een bungalow aan het strand zitten. Na een uur op en neer gewandeld en overal gevraagd uiteindelijk toch een gevonden die ook nog eens vrijwel aan het strand
staat.
En wat voor een strand, elke ochtend als ik wakker werd en drie stappen zette zag ik weer dat witte strand, die mooie palmbomen en met name die enorm mooie lichtblauwe zee.. De eerste dagen lekker
vrij weinig gedaan, liggen in de hangmat, lunchen aan het strand, eten aan het strand met fakkels en kaarsjes en natuurlijk zwemmen in de zee. Die overigens niet echt verfrissend is omdat deze
enorm is opgewarmd, het is gewoon heet.. Op de boot zat ik naast een duitse jongen met wie ik hier een beetje optrok maar die uiteindelijk wel erg veel energie kostte en niet echt doorhad dat ik
ook wel eens alleen iets wilde doen. Maar goed.
Maandag een snorkeltoer gedaan rondom het eilanden weer superveel mooie koralen en vissen gezien en ondertussen natuurlijk, ondanks honderd keer insmeren, lekker mijn rug verbrand. S'avonds met een
aantal mensen van de toer fijn biertjes gedronken in een hippe strandtent. Zo'n contrast met Indonesie ineens; luide, moderne muziek, vrij veel toeristen, strand, zee, bikini's.. Ondertussen
natuurlijk elke dag met martine sms-en hoe het in indonesie ging en wat daar zowel allemaal voor avonturen werden beleefd. Een ding was duidelijk; er werd aan beide kanten steevast afgesloten met '
jammer dat je hier niet bent..
Dinsdag was het Thais nieuwjaar en dat word hier gevierd met watergevechten. De hele dag door. Wat een superleuke dag!! Dagen vantevoren kon je al overal waterpistolen en emmers kopen en dat hebben
we geweten! Je kon geen stap verzetten of uit een hoek kwam wel weer een emmer, pistool of wat dan ook op je af. Het hele stadje was in rep en roer, overal stonden grote vaten met water om je
voorraad te hervullen. Totaal doorweekt liep iedereen door de straten elkaar te bekogelen met water. En niet alleen water, ook allerlei kleuren pigment komt er aan te pas zodat ik Rood, roze,
groen, geel en wit zag.. overal. Aan het einde van de middag bij een strandtent gaan zitten waar de gevechten nog in alle hevigheid aan de gang waren. Met gevaar voor eigen leven moest je ergens
langslopen om een drankje te bestellen maar steevast kwam je weer doorweekt terug. Daar een Belgische jongen en twee Nieuw Zeelanders ontmoet waarmee ik die avond lekker heb gegeten op het strand
en daarna tot het ochtendgloren biertjes gedronken en naar bandjes geluisterd op het strand. Echt heel leuk!
Vandaag dus niet al te actief maar weer lekker mijn boek gelezen in de hangmat onder de boom aan het strand waar overigens ineens allemaal grote, groene slangen in zaten.. Uren in de zee gelegen
wat deze keer wel lekker verfrissend was aangezien de zon niet echt hard scheen.
En nu, nu heb ik net voor het laatst gegeten en wel helemaal in mijn eentje aangezien ik geen enkele bekende ben tegengekomen. Word je toch een beetje down van, mmh.. De laatste avond, morgen
ineens weer naar huis vliegen weg van dit mooie eiland, dat fijne strand, die bungalow, die mooie zee..
Morgen wordt dan ook een grote reisdag; eerst twee uur met de boot, dan acht uur met de bus naar Bangkok om vervolgens maar meteen door te gaan naar het vliegveld alwaar ik om 02.25 mijn tijd moet
vliegen...
Dus: vrijdagochtend om negen uur sta ik weer op Hollandse bodem..Tot dan allemaal!!
Inmiddels is er weer een week om, de tijd vliegt. Zo zaten we vorige week nog in Jakarta met onze nieuwe vrienden waarmee een leuke tijd hebben gehad. In Jakarta is niet veel te zien en de meeste
toeristen gebruiken het dan ook als haven om meteen verder te vliegen of te treinen. Wij besloten de dingen die we konden doen te doen en dus togen we samen met Nelson naar Kota, het oude gedeelte
van de binnenstad waar onder andere veel oude Hollandse gebouwen schijnen te zitten.
Eenmaal aangekomen begon het echter zo hard te regenen en onweren dat we enkel het verouderde, door electronicawinkels gevulde winkelcentrum hebben gezien. Dus maar terug naar het centrum om
vervolgens af te spreken met Boxu. Eerst iets eten wat resulteerde in een pizza voor mij van maar liefst 12 cm diameter. Zo zo. Blijkbaar was ik gewaarschuwd die niet te bestellen maar dit was wel
erg raar. Maar, inmiddels hebben we wel geleerd dat niets is wat het lijkt in Indonesie. Bestel je een hartige kaaspannekoek zit er ineens chocola over, bestel je koffie zonder suiker is het de
zoetste koffie ooit en ga zo maar door. Het mocht de pret niet drukken en zo hadden we nog een leuke avond met zijn vieren in een superleuk cafe.
De volgende dag maar naar het grote winkelcentrum gegaan aangezien het vast wel weer zou gaan regenen. Dan maar alle kleren passen die we leuk vonden, ja, ook die groene jurkjes. Helaas had het
niet geregend toen we uit het winkelcentrum kwamen, maar dan was het maar tegen de hitte. Savonds de jongens ons nieuwe kaartspel geleerd en met een biertje erbij was dat natuurlijk weer harstikke
gezellig.
Donderdag besloten we naar Banten te gaan, het stadje vanwaar we naar het eilandje konden waar alle vogels zitten. We dachten, we gokken het er maar weer eens op. Bij de busterminal eerst maar
honderd keer gevraagd of dit echt de bus naar banten was voor het geval we ineens toch weer ergens anders uit kwamen. We zaten werkelijk weg te zweten in de bus met wederom vervelende mensen die
weer van alles moesten. Gelukkig werd de tijd gedood door een rat die door de bus liep. Aangekomen in Banten een Angkot (minibusje) gecharterd die naar Sawaluhur moest rijden wat vlakbij was. De
chauff kende het en wilde ons erheen brengen. Na zo'n half uur over onbegaanbare wegen werd het ons duidelijk dat er misschien wel een vloek rustte op het eiland. De chauff begon rodn te vragen en
reed van links naar rechts, en weer terug. UIteindelijk proberen uit te leggen dat hij ons dan maar lekker in Banten moest afzetten wat weer flink wat voeten in de aarde had. 'where are we?'
antwoord ' Yes'. No, where are we? Yes.. en ga zo maar door. Aangekomen werd de man ook nog eens boos en wilde meer geld voor de benzine.. ja daag.. terwijl hij de weg niet wist. Snel weggelopen en
de markt op wat meteen weer vol liep omdat wij er waren. We konden niet rustig eten want we moesten met iedereen op de foto. Het dorpje door gelopen wederom achtervolgd door alle kinderen die ons
mt zijn 15-en aanstaarden terwijl wij water dronken. Ook dat was interessant.
Vrijdag Jakarta, en de massage-aanbiedende-hoteleigenaar, achter ons gelaten om naar Bogor te gaan. Een schattig plaatsje wat bekent staat als de City of rain. Bovendien moest het veel koeler zijn
dan Jakarta maar niets was minder waar. Al zwetend liepen we naar ons gusethouse. Bogor was erg leuk, ontzettend veel markten, overal waar je keek verkochten ze weer van alles. Naar de botanische
tuinen geweest wat een fijne afwisseling was tussen de drukte van de steden. Helaas werden we teleurgesteld door een 10 cm hoge steel van een bloem wat de grootste bloem ter wereld moest zijn.
Wederom was niets zoals het leek.
Lekker in het shoppingmal gehangen, jurkjes gekocht en een gezichtsbehandeling ondergaan om alle uitlaatgassen van de afgelopen dagen er ag te laten stomen. Fris en herboren konden we er weer
tegenaan! En dus gingen we naar de bioscoop om een heuze Indonesische film te gaan bekijken. Leuk! De volgende dag downtown bogor gegaan door de soort van sloppenwijken waar we vanaf de overkant al
wereden toegeroepen door aanstormende kinderen. Langs een tofu fabriek gegaan en weer fijn veel foto;s gemaakt van alles wat we zagen.
En toen was het moment daar: Martine en Femke gingen uit elkaar. Samen met de trein naar Jakarta gegaan waar we nog een colaatje dronken en langer dan verwacht, logisch, op de trein van Martine
moesten wachten. Zij op naar Bandung, ik terug naar Jakarta. Taxi in en naar een hotel. Gegeten samen met een Nederlandse man die al 14 keer ion Inonesie was geweest maar uit luiheid alvast maar
een volgend ticket had gekocht. Vervolgens biertjes gedronken met een paar nieuwe toeristen en Boxu die ook nog langskwam. Leuk dus weer.
En nu.. nu zit ik alleen in Bangkok. Vanmiddag vanuit Jakarta gevlogen en nog een oude bekende tegengekomen in het vliegtuig. Guesthouse gezocht en nu maar eens kijken wat ik aankomende dagen moet
gaan doen.. Niet veel tijd maar in Bangkok blijven is ook zo wat.
O ja, ik las net dat de noodtoestand hier is uitgeroepen in verband met de demonstraties van de roodhemden, maar hier in het gebied waar ik zit is er niets aan de hand. Het is sterk tegen de
regering gericht en totaal niet op het toerisme. dus..
