Inmiddels zitten we alweer een tijdje in Chili maar de verhalen zijn nog niet op internet beland. We zeiden Argentinië gedag in El Calafate en kwamen na een uur of drie rijden aan bij de grens met Chili; een klein kantoortje midden op de steppe. We moesten alles laten controleren en onze verse sinaasappelen en appels werden in beslag genomen. Chili moet vrij blijven van plant- en dierziektes... We kwamen aan in Puerto Natales en Chili had meteen een ander gevoel dan Argentinië. Hier was het minder geordend, wat rommeliger, huisjes kleiner en van hout, minder grote merken en dure winkels, een fijner gevoel. We moesten onze voucher inleveren voor de boot en inchecken. In het dorpje nog wat fantastische accessoires gekocht voor op de boot; want handschoenen, mutsen hadden we niet. Ralf tikte ook nog een mooie windstopper op de kop in de tweedehands winkel. Voor het eerst in tijden aten we weer lekker, een volledige maaltijd in plaats van vlees of een broodje vlees. Genieten dus.  Om negen uur moesten we naar de boot in de haven; we kregen cabine 165, de beste op de boot... Schattig klein hutje met vier bedden en een raam. We deelden deze met een vrouw uit Denemarken. Het omgebouwde vrachtschip was een soort drijvend hostel met eetzaal, bar, meerdere buitendeks, filmscherm. 's Avonds gezellig in de bar gehangen en wat andere reizigers ontmoet. 's Morgens om vijf uur hoorden we de scheepstoeter, we vetrokken.  Twee uur later werden we wakker gemaakt door de kapitein die ons liet weten dat we door de Maggelan Strait zouden varen, een smalle doorgang door de Patagonische Fjorden. Snel opstaan en naar buiten. We voeren door de prachtige fjorden met de zonsopgang achter ons. Overal eilandjes, bergen, sommige bedekt met sneeuw. Om acht uur werden we verwacht bij het ontbijt en werden alle nationaliteiten opgenoemd; de meeste Duitsers en Chilenen. Ook Polen, Australië, nieuw Zeeland, zuid Afrika, Zwitserland en een aantal Nederlanders. Elke dag waren er een aantal lezingen over het gebied waar we doorheen voeren, er was er een over het ontstaan van gletsjers wat bere-interessant was. De kapitein hield ons steeds op de hoogte van waar we voeren, wat we konden verwachten, welke naam het kanaal of fjord had en welke dieren we zouden kunnen zien.  Die middag voeren we naar de Skua gletsjer die we van dichtbij konden bewonderen, deze was nog langer dan de Perito Moreno die we in El Calafate zagen, 69 kilometer. Rondom ons dreven ijsbergen en waren de toppen besneeuwd. Kwamen die handschoenen toch echt van pas! Met een zodiac haalden een aantal medewerkers een stuk ijs uit het water om later in de bar in je drankje te kunnen doen. Ondertussen zwommen de dolfijnen om de boot. :)  De vier dagen op de ferry waren  echt fijn om lekker te kunnen relaxen, op het dek te wandelen, in de zon te zitten, beetje te kletsen en naar buiten te kijken.  Ook leuk om bijzondere mensen te ontmoeten als Gert Bosch, de Zuid Afrikaan die af en toe best moeilijk te verstaan was. Hij was vanuit Zuid Afrika in zijn eentje naar Uruguay gezeild, had nu vakantie en ging daarna verser richting de Carribean. Hij vond alles baje mooi en baje leuk.  Ook het stuk wat over de pacific ocean ging was rustig en terug tussen de fjorden werden we verwelkomd door tientallen Minke walvissen die soms vlak langs de boot zwommen en adem uitbliezen. Na de fantastisch bingo avond met grootse prijzen kwam er een einde aan onze boottocht en arriveerden we in Puerto Montt. We bleven een halve dag, Ralf at een overvolle kom mossel-vis soep op de vismarkt in de haven, we kochten het een en ander voor in de bus en vetrokken die avond richting Pucon, een middelmatig stadje iets meer naar het midden van het uitgestrekte land. Pucon ligt in het merengebied en naast de grote actieve Villarica vulkaan. We kwamen 's avonds laat aan en belandden in een hostel met houtkachel en mooie teddybeertjes op planken. De eigenaar met Duitse naam, een afstammeling van de vele Duitsers die in het verleden naar Chili zijn geëmigreerd. In pucon ook weer veel hikers en Duits aandoende hotels en hostels. We huurden hier een stoere Fiat Panda turbo en vertrokken naar de vulkaan die dankzij de mist verscholen zat achter de wolken. Het was wel een mooie rit uitkijkend over verschillende meren. De omgeving hier was meteen totaal anders dan in het koude, Patagonische zuiden.  Fjorden, steppegras en sneeuwvelden werden verruild voor groene bergen, meren en rivieren. Alles was ontzettend groen en het regende zelfs een klein beetje. We reden over de onverharde wegen door het gebied waar we alleen nog iets te eten konden krijgen bij restaurant Tirol gerund door een Oostenrijker die de omgeving beschreef als : is is sjust lijk Bavaria. Right.  Na het eten naar Los Pozones, een natuurlijke hot spring in dit gedeelte van Chili waar je onder de sterrenhemel in een spring kan relaxen. Zo gezegd, zo gedaan. Om 1 uur snachts verlieten we de hot springs en reden over de donkere kronkelweggetjes terug naar Pucon.  De volgende dag bracht onze Panda ons naar het noorden om een hike te maken in het National Park Huerquehue. Een prachtig gebied met ontzettend grote bomen, mosgroene ondergrond, vogeltjes en meren. Bergop was aardig pittig en ging soms over glibberende paden. En ineens lagen daar een aantal blauwe meren, erg mooi. Die middag leverden we de auto in en vetrokken naar het plaatsje Chillan waar we ook weer savonds laat aankwamen. Onderweg kwamen we langs een pleinfeest waar we na het droppen van de backpacks nog even met de taxi naar toe gingen. Helaas was de muziek al ten einde maar konden we nog wat voedzame snacks scoren zoals churros en papas fritas. We werden nog aangesproken en gezoend door nieuwe Chileense en Braziliaanse vrienden; Hey Amigo's! Chillan is niet al te groot maar een grappig stadje. Er komen niet al te veel toeristen zo bleek. Er was een grote markt waar Ralf nog een Mate beker kocht met een paar stalen rietjes, gezellig voor thuis. We wilden met de trein naar Santiago maar die bleek niet te rijden tot een paar dagen later en dus kochten we weer een busticket. In Chillan at Ralf zijn eerste echte Lomo La Pobre, Vuelta Vuelta. Een dikke steak in lokaal restaurant Motoneta. Hij bleek erg goed. Volgende ochtend stond ons weer een busreis te wachten van een aantal uur naar Santiago. De hoofdstad van Chile. We hadden een hostel uitgezocht maar ook hier bleken de prijzen ineens verdubbeld. Zo zwalkten we een hele tijd met onze tassen door de hete stad op zoek naar een hostel. We dronken een koffietje in een Frans aandoend klein straatje en vonden aan de overkant een hostel wat via internet goedkoop te boeken was.  Santiago was een leuke stad met een aantal bijzondere kenmerken, de stad is gebouwd tussen het Andesgebergte wat vervreemdend werkt; naast de hoge flatgebouwen zie je overal de toppen van de bergen. Ook in de binnenstad zelf liggen een aantal bergen waar parken van zijn gemaakt waar je een fantastisch uitzicht hebt over de stad en het gebergte. Er zijn verschillende wijken zoals eentje die doet denken aan Parijs. Weer veel kilometers gemaakt over de mooie pleinen, straten en parken. Een aantal leuke musea bezocht met moderne kunst en een expositie van de Nederlandse fotograaf Koen Wessing over de coup van Pinochet.  Na Santiago was de beurt aan Valparaiso, een middelgrote stad met een heel eigen karakter. Deze stad is in zijn geheel een Unesco Werelderfgoed dankzij de bijzonder kleurrijke architectuur en dito inwoners. Elke muur of trap heeft een kleur of muurschildering. De stad is gebouwd op 49 bergen zodat vrijwel alle straten steil omhoog lopen. Je hebt dus een fantastisch uitzicht over de gekleurde huizen en de oceaan, want het ligt aan de kust. Heel veel leuke, gekke cafés met live muziek en alternatieve mensen met batikbroeken. We zaten in een heel leuk en kleurrijk hostel wat deed denken aan villa kakelbont. Hier ontmoeten we een Schots-Engels stel waarmee we een avond uitgingen: Spaanse live muziek, rode wijn met fruit, rare discotheken vol 90's hits en biertjes. Heerlijk de volgende dag met een kater door minstens 34 graden lopen.. Steil omhoog.  We bezochten een van de huizen van Nobelprijswinnaar en dichter Pablo Neruda wat boven op een berg lag en uitkeek op de hele baai. We kwamen uit in een leuk klein restaurants vol schilderingen, kochten souvenirs bij een Mapuche indiaan kunstenaar en puften in de hete zon. De bus bracht ons 's avonds naar Vicuna, een klein stadje in de Elqui Vallei. Veel mensen komen hierheen om van de sterrenhemels te genieten en een van de sterrenwachten te bezoeken.  Maandag deden wij de toer naar het Mamalluca observatorium, erg interessant en mooi om door de telescoop te maan te zien met al haar kraters. Helaas was het bijna volle maan en was er van een overweldigende hemel vol sterren geen sprake. Jammer want Ralf wilde hier zijn astronauten opleiding starten met een observatie van de sterren.  In het plaatsje zit ook een zon observatorium waar we eergisteren zijn geweest, hier konden we door een speciale telescoop turen naar de zon. Met de explosies aan de horizon en de zwarte vlekken, bizar om te zien.  Je merkt goed dat we dichter bij het noorden en dus de droge woestijn komen. Buiten voelt het als een plantenkas met een warme bries en zo'n 35 graden, tussen de bergen van de vallei begroeid met cactussen of wijngaarden.  Gister kwamen onze nieuwe Schots-Engelse vrienden aan in Vicuna en die verbleven in hetzelfde hostel bij Senora Lucia. Deze dame runt het hostel en wil alles voor je regelen en doen. Komt elke ochtend weer een praatje maken, laat de tuin met avocadobomen en wijnstruiken zien, belt voor informatie, en bracht ons gister naar een berg hier in het dorp waar we samen met de Engelsen rum-colaatjes dronken en empanadas aten..  Vanavond vertrekken we naar San Pedro de Atacama, het woestijngebied vlakbij de grens met Bolivia. Dan laten we ook Chili weer bijna achter ons..  Tot de volgende knoop, Liefs Ralf & Femke