Oi,

Na vier dagen in Dunedin de camper weer ingedoken en besloten Invercargill te laten voor wat het was, Stewart island over te slaan en meteen richting de westkust te rijden. Aangezien december al zijn intrede heeft gemaakt en we ook nog het hele Noordereiland moeten bezoeken was het tijd een paar prioriteiten te stellen..

Via Dunedin de Highway genomen richting Gore en Lumsden. Zowel Eoin als ik wilde graag een vierdaagse hike doen, de zogenaamde Milford Track maar helaas was deze helemaal volgeboekt. Gelukkig kunnen we de plannen makkeljik bijstellen en dus reden we door naar Te Anau. Een klein plaatsje gelegen aan het tweede grootste meer van Nieuw Zeeland. Wederom erg mooi, midden in de bergen, sneeuw, velden met bloemen en groene heuvels.

Daar ergens aan de rand van een zijweggetje geslapen, s'ochtends wakker worden door het watergeruis van de rivier en zijn watervalletjes en de fluitende vogeltjes.. Te Anau ligt in het Fiordland National Park, dit Park is een van de natste plaatsen ter wereld met meer dan 8000 mm regenval per jaar. En dat hebben we geweten. Het leek wel herfst, koud, regen, harde wind.. Ook wel weer fijn, zo zat ook ik in december bij een haardvuur in een cafe.. Het plaatsje zelf bood niet veel te doen en dus konden we flik nadenken over onze plannen. Gelukkig klaarde het smiddags wat op en terwijl we over straat liepen richting supermarkt liepen we ineens Frances, een meisje die we allebei in Australie hadden leren kennen, tegen het lijf. Wat is de wereld toch klein.

Besloten nog een nacht in Te Anau te blijven en dus gezellig met Fran gezeten. De voglende dag de eerste dagtocht van de Kepler Track gelopen wat ons bracht door bemosde valleien,. langs moerassen en meren en langs de rivier waar veel scenes voor de Lord of the Rings zijn opgenomen. Na vijf uur lopen en zo'n 13 kilometer te hebben afgelegd hadden we het wel even gehad en was het tijd om door te rijden naar Milford Sounds. Het is net geen plaatsje, maar het centrale punt van het Fiordland National Park en het punt waar je de Tasman zee op kan.

De weg naar Milford Sounds was wodnerbaarlijk fantastisch. Langs de Mirror Lakes, waarvan het water zo stil is dat je de bergen erin weerspeigelt ziet. We reden echt middenin de bergen, door valleien vol mist, oude gletsjers en door de beroemde Homertunnel. Werkelijk gewoon een gat in een berg al druipend met water en zonder verlichting. Langs hoge kletterende watervallen vol blauw water en uitkijkpunten waar je U tegen zegt. In Milford twee Engelse jongens ontmoet en met hen savonds gegeten en de Glowworm wandeling gemaakt. Allemaal blauwe lichtgevende wormen aan de randen van bomen en rotsen, erg bijzonder.

De volgende dag de milford Sounds Cruise gemaakt door de fiorden, op naar de Tasman Zee. Je weet werkelijk niet wat je ziet. Het tweede hoogste zeekliff ter wereld, 1500 m, zie je hier. Mirtre Peak, half in de wolken gehuld maakte het erg bijzonder. Ondertussen langs bergpartijen midden in de zee, pinguins op de rotsen, zeehonden om ons heen en erg veel regen en kou. het slechte weer maakte het natuurgeweld echter alleen maar mooier en meer bijzonder omdat er zo ontzettend veel watervallen ontstonden. Na twee uur op het water en totaal verkleumd te zijn meteen de auto ingesprongen omdat we naar Queenstown wilde rijden wat zo'n 4,5 uur zou zijn.

MIlford ligt aan het einde van de snelweg en dus moesten we die ene geweldige weg weer helemaal aftrijden terug naar Te Anau en Lumsden. Rond acht uur kwamen we aan in Queenstown en spraken we af met onze nieuwe Engelse vrienden voor een partijtje pool in het cafe.

Vandaag was het gelukkig weer heerlijk weer met zo'n 26 graden. Zo vreemd dat er binnen een land zoveel klimaten naast elkaar bestaan. Vandaag was een fijne vakantiedag; liggen in het park, slenteren door de straatjes en over de markt.. ook wel fijn na dat gereis..

Eoin doet morgen de hoogste bungyjump, ik ga maar weer eens lekker naar het park..

fijn weekend!